z dedykacją dla Didiego.

Po latach w internetach można się dogrzebać takich podsumowań. Na szczęście z mojej perspektywy nie wyglądało to tak dramatycznie. Bo byłem tam wtedy, na stadionie wojskowych, a to co widziałem i przeżyłem, możesz przeczytać pod cytowanym artykułem.

Zadymy na meczach Legii. Największe rozróby kiboli Wojskowych

EKSTRAKLASA 2006, LEGIA – WISŁA

Do kolejnej sporej rozmiarów zadymy doszło w trakcie i po meczu Legii z Wisłą Kraków w maju 2006 roku. Stołeczna policja zatrzymała wówczas 231 pseudokibiców. Zamieszki rozpoczęły się jeszcze w trakcie meczu, gdy część kibiców próbowała wedrzeć się na stadion. Po spotkaniu kilka tysięcy fanów Legii ruszyło w stronę Placu Zamkowego, by tam świętować zdobycie mistrzostwa Polski. Tam grupa młodych ludzi próbowała dostać się do sklepu monopolowego. Gdy właściciel zamknął go, próbowali wedrzeć się na siłę. Następnie do akcji wkroczyli policjanci. Pseudokibice starli się z funkcjonariuszami, a ci, do ich powstrzymania użyli armatek wodnych, gazu i pałek.

x

x

x

Pomimo krótkiej znajomości z chłopakami z Kult Ochrony, coś w nas jednak zakiełkowało. Wymieniliśmy się więc telefonami i zaprosinami, że jakby co, to można walić jak w dym i te sprawy. Zawsze tak się gada, jak to mówią proforma, ale czasem przychodzi taka chwila w której coś ci każe skorzystać z zaproszenia.

W moim przypadku stało się to wcześniej niż mogłem zakładać. Jako miłośnik polskiej ekstraklasy, kolega braci Brożków, piłkarzy krakowskiej Wisły, postanowiłem skorzystać z zaproszenia Darka z Kult Ochrony i pojechać na wieńczący sezon piłkarski 05/06 mecz pomiędzy stołeczną Legią i Krakowską Wisłą. W sumie to najważniejsze w tej wyprawie było to, żeby pojechać tam z bratem, który jak na krakusa oraz nowohucianina w jednym przystało, od oseska był kibicem Hutnika. A nie. Nie Hutnika. Legii Warszawa. Nie do wiary, prawda?

Wykorzystując więc swoje znajomości i możliwości organizacyjne Darka, postanowiłem działać. Pewnego dnia zadzwoniłem się przypomnieć.

– No cześć Daro. Gómi z tej strony. Jak tam leci?

– W porządku! Jak tam Wisła? – zaczepiał mnie, bo wtedy Wisła z Legią przekopywali się co roku o mistrza i jako krakus, temu klubowi zostałem przypisany. A do tego Legia prowadziła w tabeli co dawało Darkowi humorowy handicap.

– Wisła płynie szeroko. Słuchaj wpadniemy z Jackiem na mecz. Jeśli zaproszenie aktualne. Kupisz nam bilety?

– Aktualne? Zawsze. Bilety? A po co? Tomasz, od kilku kolejek są popsute bramki, ja mam dwa karnety na krytą, mój i szwagra. Najpierw my wejdziemy, podam ci karty przez płot i wejdziesz z Jackiem. Pasi?

– Pasi jak diabli!

– No i śpicie u mnie, na Ursusie! Popijemy!

– Wspaniale! Jak długo na Wawelu….

– Hehe. Przestań. Tylko Legia! Tylko Warszawa!

To był taki czas, że sporo wtedy na Wisłę chodziłem. Jako miłośnik kopanej oraz jako pomocnik redaktora Białońskiego wtedy piszącego dla Wyborczej, który wpisywał mnie jako swojego współpracownika, więc pomagałem mu zawracając dupę piłkarzom po meczach, trenerom na konferencjach prasowych i wszystkim innym znanym z boisk czy telewizji. Byłem rzepem a oni psim ogonem. Nie wszyscy się cieszyli z tego powodu.

Organizując akcję”wyjazd na mecz”, liczyłem, że będzie to decydujące o Mistrzostwie Polski spotkanie. Tak się jednak nie stało, bo Legia odskoczyła i miała mistrza zaklepanego, Wisła była druga o potem długo, długo nic nie było widać ani słychać. Liga była zdominowana przez krakowsko warszawski duet. Więc choć mecz był teoretycznie bez stawki,  pozostała jednak gra o prestiż, który w przypadku tak zwanych Derbów Polski, miał niebagatelne znaczenie, zwłaszcza wśród nas kultowców. Piłką interesuje się bez mała cały zespół Kultu z Kazikiem i Piotrkiem menadżerem na czele oraz ochroną i techniką . Podobnie bywało i bywa przy rywalizacji Warszawy z Cracovią. Przeżywamy to równie mocno.

W dzień meczowy stawiliśmy się u Państwa Niepotów na lokalu koło południa. Zjedliśmy obiad, wypiliśmy trochę wódeczki i z Darka szwagrem pojechaliśmy na Łazienkowską. Z dwoma karnetami na czterech. Kurde, jak dobrze zrobiliśmy, że pojechaliśmy dużo wcześniej, bo na miejscu czekała na nas przykra niespodzianka. Okazało się bowiem, że na ostatni mecz, który cieszył się wielkim zainteresowaniem i biletów nie było na niego od dawna, zostały naprawione może nie tyle bramki wejściowe, co czytniki elektroniczne rejestrujące wchodzących posiadaczy karnetów i biletów.

Pierwsi weszli gospodarze, Daro i szwagier, brat stanął w kolejce a ja czaiłem się przy płocie, co chwilę odganiany przez służby porządkowe. Po chwili pod płot podszedł Daro.

– Kulwa mać. Dzisiaj czytniki działają – kolega czasem z lekka seplenił – ale powinniście wejść. Jak się nie uda, coś wymyślimy. Na razie próbujcie. Jesteśmy na telefonie.

– Dobra, spróbujemy.

Pokrótce przedstawiłem bratu sytuację, która była niewesoła i postanowiliśmy zagrać vabank. Byliśmy blisko jak nigdy pierwszej wizyty na Legii i to w takim meczu. Postawiłem wszystko na jedną kartę. Po pierwsze spokój. Udawany, zagrany jak na filmie, bo w środku byłem tykającą bombą, brat zresztą też. Kiedy nadeszła nasza kolejka, przyłożyłem karnet do czytnika. Czytnik zamruczał na czerwono. Na szczęście tylko czytnik działał, a za wpuszczanie odpowiadał człowiek a nie jakieś blokady. Człowiek ochroniarz, więc raczej nie intelektualista i w tym wyczułem szansę, oraz w coraz większej kolejce za naszymi plecami. Strzegący bram do wojskowego raju pan nabrał prędkości w ocenie sytuacji dokładnie w chwili kiedy go mijałem, a czerwony sygnał zamigotał w kontakcie z kartą którą miał brat.

– Stop. Gdzie? Wy już weszliście na stadion. – wypalił do nas.

– Jak to weszliśmy, skoro dopiero wchodzimy? – zbijałem jego pewność siebie z tropu.

– Wasze wejście zostało już zarejestrowane. – błysnął  słownictwem którego się po nim i jego wyglądzie nie spodziewałem i to mnie rozluźniło oraz przywróciło wiarę w szeroko pojętą ludzkość .

– Oczywiście że zostało zarejestrowane. Jesteśmy kibicami tfu Legii. Przyjechaliśmy z Krakowa. Wchodziliśmy przez o! – tutaj pokazałem bramkę pierwszą, a my utknęliśmy na trzeciej – tamte wejście. Ale brat nie zabrał aparatu fotograficznego z auta – poklepałem aparat wiszący mi na klacie – i musieliśmy się wrócić. Nie mieć zdjęć z koronacji? Słabo by było, co nie? Tyle jechać.

Mówiłem dość szybko, żeby ochroniarz miał problem z przetwarzaniem otrzymanych informacji, a ja w międzyczasie przesunąłem brata przed siebie i wtedy do gry włączył się ktoś o poziom wyżej w hierarchii ochroniarskiej. Ten ktoś miał robotę siedzącą w budce kasowej. I wyglądał groźniej, zwłaszcza z mowy, bo z sylwetki to tylko głowę mu było widać.

– Te, młody co się tam kurwa dzieje? – zapytał swojego kolegę.

– A nic. Byliśmy po aparat. – byłem szybszy i kłamałem jak z nut. – A już wchodziliśmy raz i się wróciliśmy. Po aparat, do auta. Mamy go, o! – pokazałem unosząc w pole widzenia budkowego moją Minoltę – A teraz już wchodzimy na zawsze. Nie będziemy już wychodzić.

– Kurwaaaaa! Ruchy. – kolejka za nami ożyła z niecierpliwości i emocje zaczynały w niej buzować.- Długo będziemy tu stać?

– Co się tak pierdolicie? Legiaaaaaa! Warszawaaaaaaaaaaaaa!

– Ce. Ce. Cewuka. Cewukaes Legia! Ruchyyyyyy!

– Nie wpuszczaj! Nie wpuszczaj nikogo! Stać! – wyższy rangą z budki darł japę i tego się złapałem jak tonący żyletki.

– Słyszysz? Masz ich nie wpuszczać! Ni-ko-go!– Powtórzyłem rozkaz z kasy, po czym przepchnąłem brata za ochroniarza, sam stanąłem też za nim, po czym odwróciłem go w stronę kolejki, rozłożyłem mu ręce jak do ukrzyżowania i ryknąłem – Masz ich kurwa nie wpuszczać.

I zanim ten co siedział wygramolił się ze swojego bunkra, my już byliśmy przy wejściu na trybunę, lawirując kłusem pomiędzy kibicami. A tam czekała kolejna kontrola.

– Karnety poproszem! – kolejny, tym razem odpicowany bodyguard w białej koszuli nas zaczepił. Temu na szczęście elektronika nie pomagała i się do nas nie sapał. Więc szybko wleźliśmy, żeby zgubić się na trybunie krytej, na prawo od trybuny VIP-owskiej, gdzie czekali na nas koledzy.

– Kulwa! Tomek, mało co nas nie wpuścili na trybunę bo ci karnety dałem a tu też sprawdzali. Ale jakoś się udało. I wam też! – Darek raczej był w szoku, że dotarliśmy na zawody.

– Nam też. Się udało. Jakoś. – odpowiedziałem cały roztrzęsiony.

Kiedy emocje z wejściem na stadion opadły, zaczął się mecz a ja dostałem smsa:

„ Podobno jesteś na Legii. My gramy na juwenaliach UW na dziedzińcu. Informuj co tam.” – nadawca Piotr Wieteska.

„ Dobra. Na razie zero zero” Tomasz Gomółka.

W 33 minucie Paweł Brożek ukłuł. Piotrek, jego brat bliźniak mu podał i było 1-0 dla Krakowa. Po bramce poderwałem się na równe nogi, podniosłem zaciśnięte pięści w górę i już miałem wypalić „Goooooooool” kiedy poczułem na sobie wzrok dziesiątek oczu z przepełnionej i pierwszy raz tego dnia milczącej trybuny. W ostatnie chwili pięści poluzowałem, złapałem się za głowę i zakrzyknąłem:

– Jeeeeestzus Maria kurwa mać! Ale nam strzelili. – i usiadłem szybko, dalej bacznie obserwowany przez wściekłych kibiców Legii, którym nie mieściło się w głowie, że jakiś krakus może być na trybunie, skoro nikogo z kibiców Wisły nie wpuszczono na mecz. Całe szczęście brat był w koszulce miejscowych i to studziło emocje, kiedy połapali że jesteśmy razem. Niepotowie siedzieli kila miejsc dalej.

Na zewnątrz udawałem zmartwionego, za to w środku kipiałem z dumy. Bo chociaż mistrz był już przegrany, to „tryumfy Króla Wiślackiego” nad mistrzem na jego stadionie miały swoją wymowę. Złapałem za telefon i wysłałem szybko esemesa:

„ 0-1. Paweł Brożek, Wisła Kraków” TG

„Dzięki! :)” PeWu

Do przerwy nic się nie zmieniło. Za to potem… Szkoda gadać. Więc napiszę jak było.

W 48 minucie stadion zawył z radości, więc skorygowałem wynik koledze:

„1-1. Vuko” TG

„ ;)” PeWu

Mecz nabrał rumieńców i co chwilę kotłowało się raz po raz pod jedną i drugą bramką. Ale groźniejsi byli Legioniści, więc wysłałem esemesa, tak koło 70 minuty:

„ Dobry mecz. W sytuacjach bramkowych 2-1 dla Legii” TG.

Po kilku minutach dostałem odpowiedź.

„Super. Kazik ogłosił wynik ze sceny. Tłum wiwatuje dla naszego korespondenta: Gómi, Gómi!:)” PeWu

Uśmiechnąłem się dumny, schowałem telefon i zanurzyłem się w finale ekstraklasy. Do 83 minuty, kiedy znowu esemesowałem na dziedziniec Uniwersytetu Warszawskiego:

„2-1. Penksa. Wisełka!”TG

Zamiast zwrotnego esa zamruczał telefon. Spojrzałem na dzwoniącego. Piotr Wieteska. Odebrałem.

– Tomuś! Jakie 2-1 skoro Legia prowadziła 2-1? Gola nie uznali dla Legii czy co? Co tam się dzieje?

Zdębiałem bo przecież nic o prowadzeniu Legii w stosunku bramkowym dwa do jednego nie pisałem.

– Jak to prowadziła? Aaaaa. No tak. W sytuacjach podbramkowych, takich stuprocentowych. Ale nie w golach.

– O kurde. Ale mnie zrobiłeś. To ja już nic nie przekazuję, bo nas …

– Słuchaj, pisałem o sytuacjach, nie bramkach, źle mnie zrozu…. – i na tym się skończyło moje tłumaczenie, bo z drugiej strony już piszczało pi. pi.pi.pi. czy jak to tam telefony komórkowe oznajmiają koniec połączenia.

Ale dałem po jajcach swoją nadgorliwością. Esemesowanie jest srebrem a nieesemesowanie chyba złotem, pomyślałem i powróciłem do zawodów, które nasza krakowska drużyna co prawda wygrała, ale złoto za całość przypadło rywalom.

Po meczu Daro stanął na wysokości zadania i wkręcił nas pod szatnię zespołów. Wisły już nie było, za to szwędali się  Legioniści dumnie prezentując złote medale dla najlepszych. No dobra, dla pierwszych, bo w tej erze najlepsza była Wisła Cupiała. Brat stał z rozcapierzoną gębą jakby śnił. A ja podchodziłem, gratulowałem, łapałem za medale żeby poczuć ich siłę i moc. I jak by tego wszystkiego było mało na jedno popołudnie, Daro załatwił wjazd na bankiet który był na bocznym boisku. Co prawda mało kto na niego dotarł z piłkarzy, przynajmniej jak my byliśmy, bo po kilkudziesięciu minutach musieliśmy się zbierać. Kilka wódek jednak pękło, zanim Darek dostał telefon z pracy, że piłka piłką, mistrz mistrzem ale na mieście nastąpiła boruta albo inaczej kibolski armagedon i ma pojechać do pracy.

Nie wiem gdzie Darek pracował, bo się tym nigdy nie interesowałem. Może w schronisku dla zwierząt? Albo raczej był weterynarzem, co jest całkiem możliwe, bo psem czasami od niego było czuć. I innymi sierściuchami. Może psiaki ludziom pouciekały po tej fecie, ogniach sztucznych i wybuchach i on miał to poogarniać? Pewnie przychodnie weterynaryjne miały dyżur jakiś meczowy czy co? Tak mogłem wtedy pomyśleć, bo w myśleniu jestem dobry.

Podjechaliśmy więc pod komendę. Darek stwierdził, że jak się przedmucha i wykaże, że dwa promile już ma w sobie, to mu w tej jego robocie dadzą spokój. A skoro piliśmy od południa, piliśmy po meczu, to taki wynik był możliwy. Darek pobiegł jak do siebie, a my przyglądaliśmy się jak na komendę zwożą kibiców. Miałem wrażenie jakby noc komend była, czyli coś na kształt nocy muzeów, kiedy to za darmoszkę można zwiedzać wybrane miejsce. Noc komend w stolicy! Samo piękno.

Po kilkunastu minutach Daro wrócił.

– Chłopaki. Jaki tam kocioł jest! Podobno starówka po meczu w proch rozwalona. Ale jaja.

– No a ty co? Idziesz do pracy?

– Toooomuś. Ja? Z takim wynikiem? – i pomachał mi jakimś świstkiem przed oczami – Jedziemy do mnie. Świętować! Co Jacuś? Mistrzem Polski jest Legia…. – poleciało na całe gardło przez otwarte okno i mogę przysiąc, że niejeden policjant wziął i był się wtedy uśmiechnął na to Darkowe śpiewanie, tej ciepłej nocy 13 maja 2006 roku.

To już tyle lat na soundsystemie u Kazika

Za marne sto pięćdziesiąt złotych co dzień tyram

Pracuje, żyję, choć mało mam, Bóg mnie chroni

I już niedługo zawołają mnie na mikrofon

To dobry didżej gdzieś tam sobie z boku stoi

Ja nie mam czasu żeby tutaj coś pierdolić

Zawołaj mnie jeśli mnie potrzebujesz

Ja za te sto pięćdziesiąt złotych tutaj służę

I choć pracuję tutaj w pocie czoła

To wiem, ze Pan gdzieś tam z góry on mnie wspiera*

*fragment utworu Janusza „ Na soundsystemie u Kazika”

Na poznańskim koncercie, przed kamerami i milionową publicznością okazało się, że mam talent do łapania ludzi na koncertach zespołu Kult. Szczególnie dziewcząt o wadze do sześćdziesięciu kilo. Poza tym jednym, nie złapanym przeze mnie pijakiem, reszta została połapana sprawnie i nie musiała korzystać z pomocy ambulatoryjnej. To zadecydowało o powołaniu mnie do formacji Kult Ochrony na jesienny sezon koncertowy w 2005 roku.

– Cześć Tomuś. A nie chciałbyś pojechać z nami w trasę pomarańczową? Jako ochrona. – telefon od menadżera mojego ukochanego zespołu miał miejsce jakoś pod koniec lata.

– Oczywiście. A kiedy konkretnie? – zgłosiłem wstępny akces do grupy łapaczy.

– Zaczynamy trzynastego października, w Toruniu. Potem Gdańsk, Szczecin, Kraków i inne.

– Jadę! – byłem wkultowstąpiony.

Jednak w mojej pracy, którą wtedy uprawiałem, postanowiono mi pokrzyżować plany. Szybo wiec musiałem zameldować problem szefowi.

–  Cześć Piotruś. Kurde. Plany mi się pokomplikowały. Do osiemnastego października jestem na Krecie. Z pracy mi kazali lecieć. Na tydzień.

– To może zaczniesz od Krakowa? Dwudziestego pierwszego?

– Jasne! Jak tylko wrócę to się zdzwonimy. Wyślij mi resztę terminów, żebym sobie wszystko poustawiał.

– To jesteśmy umówieni. Udanego wyjazdu i do usłyszenia.

– Pa! – pożegnałem się radosnym smutkiem.

A nawet lekkim wkurwieniem. Czekała mnie przygoda życia, a w robocie, pomimo zajęcia miejsca poza podium, szefowa firmy Bel-Pol, mojego wtedy zakładu pracy, zadecydowała, że „pan Gomółka to do tej Grecji to ma lecieć i koniec, bo choć minimalnie przegrał konkurs to i tak zasłużył”. Konkurs polegał na tym, że trzeba było sprzedać jak najwięcej metrów kwadratowych podłogi panelowej firmy polskiej, która najlepszym kierownikom i szefostwu firmy fundowała atrakcyjny wyjazd z darmowym ochlejem, wyżerką oraz zwiedzaniem. Nie powiem, kusił ten wyjazd bardzo, bo nie dość że w Grecji, a nawet na Krecie nigdy nie byłem, to jeszcze pierwszy raz w życiu mogłem polecieć samolotem. Ale jak to się miało mieć do trasy z Kultem? Jednak nijak kurwa! Ni-jak.

Kontrolowałem  więc konkurs i sprzedaż utrzymywałem na bezpieczną odległość od podium. I kiedy po podsumowaniu okazało się, że minimalnie przegrałem wczasy u Greka, byłem szczęśliwy. Niedługo niestety, bo jak pisałem wyżej, szefowa, pani Barbara, dokoptowała  mnie do wycieczki pomimo mojego wysiłku w ustawieniu końcowej tabeli.

Wyjazd był fajny. To trzeba uczciwie przyznać, bo wcześniej mało kiedy byłem tak doceniony. Poza tym wcześniej byłem tylko w Bułgarii, Czechosłowacji i Zakopanem. No i nad Bałtykiem, oczywiście. Za gnojka ta Bułgaria była, czyli bardzo dawno i nie samolotem leciałem tylko jechałem pociągiem. Można więc powiedzieć, że zagranica, świat, były mi raczej obce. Niestety, wyjazdy z roboty mają to do siebie, że są z roboty, a w robocie nie wszystkich się lubi. Do tego zostawiłem w domu Notoryczną i małego synka oraz gdzieś w Polsce Kult. Byłem trochę złamany w pół takim obrotem spraw. Cierpiałem bardzo, ale też starałem się skorzystać z wyjazdu jak najwięcej. Samolot, Kreta, wypasiony hotel z basenem, ciepłe morze pomimo października, wszystko jednak oszałamiało mnie bardzo i pomimo smutku konsumowałem to całym sobą. Do tego miałem za współspacza znakomitego kolegę z Gdańska. Marka ( jeśli miałeś inaczej na imię, przepraszam, wiesz, ja pamięci do imion to za cholerę nie mam).

Marek był obyty w świecie jak ja na starej Hucie. Znałem tylko ruski, a on nawet po angielsku potrafił się dogadać. A ja to wtedy to chyba nawet fakju nie umiałem powiedzieć. Dlatego uczepiłem się go jak ogon psa, i daliśmy wspólnie radę. Wyjazd był bardzo udany. Objechaliśmy całą wyspę, byliśmy w wąwozie tam na dole mapy, koło tej plaży, co kręcili reklamę Bounty czy coś takiego, pooglądaliśmy miasta na mapy górze, oraz uczestniczyliśmy w mega wyprawie na piękną wyspę Santorini. O tej wyprawie kilka zdań muszę koniecznie napisać.

Wyprawa na Santorini miał być oliwką na fecie naszych wczasów. Wystartowaliśmy rano, takim szybkim statkiem, katamaranem pasażerskim czy coś w ten deseń. Miało nas to dostarczyć na Santorini w półtorej godziny. Nie pamiętam czy udało się być punktualnie, ale jeśli nie to nie ma co mieć pretensji do kierowcy tego ścigacza. Ponieważ na morzu był potężny sztorm.

Nasz okręt zabierał na pokład około stu osób. Zaraz po wypłynięciu zaczął się dramat. W skali Boforta mogły być nawet pod dyszkę. Po dziesięciu minutach pierwsze osoby zaczęły mieć zwroty a wszyscy mdłości. I kiedy pierwsi zaczęli wymiotować, domino ruszyło. Wszyscy trzymaliśmy w rękach woreczki na niestrawione jedzenie, które próbowało za wszelką cenę opuścić nasze trzewia. I czekaliśmy na swoją kolej. Wymiotowali prawie wszyscy. Do worków, pod nogi, a jeden nasz menadżer wyższego szczebla, upaprał sobie całe ubranie i po dopłynięciu do celu musiał zakupić wszystko nowe, bo to co miał na sobie śmierdziało strasznie i nie nadawało się już do niczego.  Z tej setki ludzi plus załoga, to nie zwróciły treści żołądka tylko trzy osoby z pasażerów, w tym ktoś tam, ja i mąż szefowej,  Pan Szef, oraz większość załogi, bo byli też tacy marynarze, którym się niestety ulało, co świadczy o tym, że lekko nie było.

Po zwiedzeniu wyspy na miękkich nogach, albo precyzyjniej jej małej ale uroczej części, szefowa podjęła decyzję o bezwzględnej zmianie powrotnego środka transportu. Nawet zapewnienie jej przez szefa katamaranu, że sztorm już minął precz i najbliższy będzie Zeus wie kiedy, nie podziałało i szefowa klnąc się na Posejdona kazała naszemu odświeżonemu menadżerowi szukać czegoś, co się gibać w drodze powrotnej nie będzie. Nawet przepadek grubej kasy, bo bilety jedne  przepadły a drugie trzeba było zakupić, na szefowej nie robił wrażenia. Gwarancja nie przeżywania koszmaru zwrotu treści na oczach pracowników warta była każdych pieniędzy. Menago dał radę i wracaliśmy statkiem tak wielkim jak kościół Arka w Nowej Hucie. Oczywiście zamiast godziny i trzydziestu minut, toczyło się to monstrum godzin pięć. Ale udało się i wcale nie bujało.

Po tej kretyńskiej przygodzie, pozostało mi już tylko czekać na spełnienie marzeń i pracę w Kulcie Kazika.

Piątek 21.10.2005 roku nadszedł jak z katamaranu strzelił. Szybko i bezsztormowo. Na hali Wisły zameldowałem się z wyprzedzeniem. Piotrek przedstawił mnie nowym kolegom, których imion czy ksyw nawet nie zapamiętałem ze strachu i kazał im się mną zająć. Przywitali mnie jak swojego, burcząc coś pod nosem i patrząc na mnie spode łba. Całe szczęście zespół mnie przygarnął towarzysko i wejście miałem przez to łatwiejsze. Nowi koledzy nie patrzyli już bykiem, tylko z litością. Bo nie widzieli mnie w akcji i nie wiedzieli czego się po mnie spodziewać, czy nie będę zawadzał albo co gorsza przeszkadzał i kablował.

Kiedy stanęliśmy pod sceną na hali zgasło światło, zespół zaczął grać a ja rozpocząłem swoją prawdziwą karierę z zespołem Kult. Oparłem się o scenę jednym łokciem, dłonie zaplotłem na brzuchu, a nogi skrzyżowałem niechlujnie. Sektor dostałem raczej centralny, bo tam było najwięcej roboty a nikt nie miał zamiaru zapierdalać za mnie. I kiedy to światło zgasło, zespół zaczął grać, to po kilku taktach na moim odwłoku wylądował człowiek. Głową na dół, nogami u góry. Mało się ze strachu nie zesrałem. Uwolniłem ręce i w ostatniej chwili złapałem to coś w pół pasie. Światła się zapaliły a ja trzymałem do góry nogami, małą, chudą dziewczynkę, którą tłum w swoim podekscytowaniu przerzucił w stronę sceny. Jak dobrze się stało, że stałem na drodze jej przelotu, bo jeśli przelatywała by pół metra w lewo czy w prawo, to mogła by tego nie przeżyć. Ale znowu się udało, jak w Poznaniu i mogłem przerażony wrócić do swojej roboty, pod czujnym okiem Kult Ochrony, która robiła sobie ze mnie podśmiechujki. Ale jak zobaczyli, że sroce z dupy nie wypadłem i nie boję się pracować, zaczęli mnie pomału akceptować.

Po koncercie raczej szybko uciekłem do domu. Ale w euforii zapewne, bo stałem u stóp swoich idoli i pracowałem dla nich i z nimi. Nazajutrz pojechałem, chyba swoim transportem do słynnego Katowickiego Spodka. Tego magicznego miejsca które Kult od lat zapełniał w całości i do którego chciałem się wybrać pod koniec XX wieku, przez co o piczy włos z pracy nie wyleciałem. A było jakoś tak.

Kult miał grać w piątek w Spodku, może w dziewięćdziesiątym ósmym roku, może rok potem. Wymarzyłem więc sobie, żeby pojechać i w największym trasowym wydarzeniu uczestniczyć. Pojechałem więc do pracy autem, może nawet był to jeszcze fiat 125 p. w kolorze czerwonym. Od rana nosiło mnie strasznie, nie mogłem w sklepie usiedzieć na dupie, wieczorny trening olałem ciepłym sikiem dając jednak znać, że w sobotę na mecz oczywiście pojadę. I z tych całych emocji, pozwoliłem sobie zamknąć sklep cztery minuty wcześniej, nieświadom tego, że po uzbrojeniu alarmu sygnał idzie do szefa. Cztery pierdolone minuty, po całym dniu siedzenia z samym sobą. I zanim wyjechałem za bramę pracowniczej miejscówki, już miałem telefon, zjebkę jak sto osiem i wezwanie w sobotni poranek na rozmowę dyscyplinującą. Czas był wtedy ciężki, rynek pracy się kurczył jak jajca w zimnym morzu, w klubie sportowym Wawel oczywiście chuja płacili, a ja miałem zarobić sobie na wykończenie mieszkania które kupowali mi kochani rodzice.

Tak mnie to wszystko rozbiło emocjonalnie, że zrezygnowałem z wyjazdu. W pracy dostałem ostrzeżenie, że to pierwszy i ostatni taki wyskok, odebrano mi premię za najbliższe trzy miesiące, i ogólnie pokazano mi miejsce w szeregu. Tak to u prywaciarza funkcjonowało. Z drugiej strony dostałem też nie byle jaką nauczkę i wyciągnąłem z niej wnioski na przyszłość.

W końcu do legendarnego Spodka dotarłem po latach, i to nie w roli widza, statysty, a funkcyjnego robotnika mojego ukochanego zespołu. Pamiętam jak wielkie wrażenie zrobił na mnie ten tłum ludzi przed sceną. Strach też mnie na pewno obleciał, bo obydwa dotychczasowe koncerty zaczynałem niezbyt uważnie, przez co w końcu ktoś mógł pod moimi nogami zginąć na śmierć. Skoncentrowałem się więc na zadaniu jakie mi szef Piotr wyznaczył czyli łapaniu takim profesjonalnym, bez dotykania dziewczęcych piersi i okolic innych. Co ja się musiałem przy tym nagimnastykować. A i tak kilka dotknięć było, ale nie tak oficjalnych jak u moich bardziej doświadczonych kolegów. Po koncercie zawinąłem się chyba do domu, bo jeszcze nie byłem świadomy co mi wolno a czego nie. Potem się dowiedziałem od Kazika, że raczej nie wolno mi jechać na noc bo niebezpiecznie jest jeździć nocą. A wolno, czy nawet trzeba biesiadować z kolegami.

Ale wtedy raczej pojechałem do domu, do rodziny kochanej. Tym bardziej tak mogło być, bo do ochrony w rzeszowskiej Akademii nie było potrzeba wszystkich Kult Ochroniarzy i niedzielę miałem wolną.

Kolejny wyjazd wypadł mi w czwartek. Do Wrocławia. Tam zaczęliśmy przełamywać lody, ale nie takie jak pewnie część z was pomyślała, tylko takie inne, z podstawowymi członkami, ale dalej nie tymi o których cześć was myśli. Trzon organizacji stanowili: Bzyk, Guma i Daro. Był jeszcze wtedy z doskoku Arkusz, z tych ważnych i taki jeden, ksywa Wafel. I tyle. W zależności od wielkości obiektu w którym zespół koncertował, było nas dwóch ( Rzeszów), czterech, pięciu albo i ośmiu ( Spodek).  Po koncercie, w czasie którego znowu nikt nie ucierpiał z naszej winy, wróciliśmy do hotelu i starszyzna ochroniarska zadecydowała.

– Za dziesięć minut na dole. Idziemy na miasto.

Myślałem, że zabalujemy z zespołem, ale może wtedy jeszcze sypialiśmy w innych hotelach, albo zespół miał inne plany. Ruszyliśmy więc na miasto samą bramką.

– A ty to co robisz na co dzień ? – Bzyk był ciekawy co u mnie, jak jakiś komisarz śledczy.

– Jestem kierownikiem sprzedaży detalicznej w sklepie z panelami.

– Ooo. Zarobas. To dobrze. Stawiasz!

– A skąd się w Kulcie wziąłeś? – Guma też węszył jak jakiś pies.

– A znam Kazika, Piotrka i chłopaków od kilku lat i mnie zaprosili.

– A gras jesce w siatkówke? – zaseplenił Daro jako ostatni.

– Nie gram już. A wy to co robicie na co dzień?

– Nie interesuj się, bo cie ktoś aresztuje. – Bzyk zakończył wspólne poznawanie się. – Idziemy do knajpy.

I poszliśmy. Do jednej, do drugiej a nawet trzeciej. A że piwo tanie nie było to Bzyk podjął strategiczną decyzję.

– Idziemy do sklepu na zakupy. Wódka, napoje, jedzenie i wracamy do hotelu się najebać.

– Tak jest! – przyklasnęli wszyscy jak w wojsku.

– Tak jest. – powtórzyłem za wszystkimi z opóźnieniem bo w wojsku nie byłem.

Nakupiliśmy ze trzy siatki różności i w drodze powrotnej postanowiliśmy podejść jeszcze do jednego klubu. Wafel ciagnął, bo chciał zobaczyć czy czasem nie ma tam jakichś dziewczyn którym moglibyśmy się spodobać i które mogły by zabrać się z nami na hotelowy balet albo i na jogę. Ja byłem co prawda na nie, bo moje szczęśliwe zakochanie trwało, ale kto tam młodego posłucha? Więc weszliśmy.

Wejście do klubu było na parterze, potem przez klatkę schodową z półpiętrem wchodziło się do dużej sali z barem i tanecznym parkietem.  Na wejściu niezbyt miło powitała nas miejscowa bramka, robiąc nam problemy z wejściem z naszymi zakupami do klubu. Ale któryś z nas powiedział, żeby spierdalali bo my tylko na chwilę i po ocenie sytuacji wyszło, że mamy przewagę liczebną i możemy na chwilę wejść. Stanęliśmy przy barze, ale tak, żeby barmani nas nie zaczepiali i żebyśmy nie musieli kupować niczego do picia, bo szkoda nam było kasy. Wafel się oderwał od grupy i pląsając wybierał co ładniejsze i samotne dziewczyny i coś im szeptał do ucha. Po minach zaczepianych dziewcząt wnioskowałem, że chyba nie rozumieją intencji kolegi, który, przynajmniej z pewnej odległości wydawał się być niezwykle miłym i kulturalnym facetem. Jednak kiedy po kilku próbach rozmowy się nie kleiły i w końcu o mało co nie dostał plaskacza w pysk, podszedł do nas i zarządził:

– Spierdalamy stąd.

I ruszyliśmy przez klatkę schodową, na której półpiętrze była niezabezpieczona wnęka z przełącznikami różnymi oraz głównym wyłącznikiem prądu. Widząc to całe dobro na wierzchu, Bzyk, który kochał elektryczność, wajchy wszelakie i ogólnie nie potrafił obok czegokolwiek przejść obojętnie, złapał za wyłącznik i jednym płynnym ruchem pociągnął go na dół. I zapanowała ciemność. Wraz z nią nastała cisza jak makiem zasiał a po chwili, takiej dłuższej, kilkusekundowej zapanował chaos jak w piekle. Ludzie, których było w klubie kilka setek zaczęli w panice drzeć mordy jakby koniec świata nastąpił. Dziwnie to wszystko wyglądało, bo my na ich tle byliśmy spokojni jak zawsze. Może dlatego, że widzieliśmy światełko w drzwiach wyjściowych? A może oświecały nam drogę światła miejscowej bramki, która w panice ruszyła po schodach do góry ratować klubowiczów.

– Z drogi kurwaaaaaa! – przepychali się obok nas – Z drooooogi!

– E uważaj kurwa. Nasze zakupy! – prosiliśmy ich o ostrożność bo reklamówki mieliśmy napakowane na full.

Wyszliśmy sprawnie nie rozumiejąc co może być przyczyną takiej paniki.  Brak światła? Bzyk wiedział najlepiej i służył wszystkim pomocą:

– Chyba wam prąd odcięli za niepłacenie. Albo korki wam wyjebało. Dobranoc!

I ruszyliśmy przez rozbawiony wrocławski rynek do hotelu. Wafel był trochę smutny więc go próbowałem zagadać.

– Ty, co ty z tymi laskami w tym klubie gadałeś?

– Ja? Nic. Pytałem tylko czy nie chciały by jogę ze mną poćwiczyć. Ale nie chciały. To mi smutno.

W ogóle ten cały Wafel to jakiś miłośnik jogi był straszny i do tego nie gawędziarz. Skąd on się wziął, tego nikt nie wiedział. Brylował w ochronie w warszawskiej Stodole, był miły, kulturalny, małomówny raczej, i potrafił odróżnić Kult od KNŻ-tu. Ale poza pracą to był pies na jogę. Dawała mu podobno jakąś metafizyczną łączność ze wszechświatem.

Na którąś z tras pojechał z kolegą i po koncercie oderwali się od grupy szybko, bo w trakcie pracy pod sceną poznali dwie miłe panie, które zaprosili do pokoju, żeby wypić kawę i podyskutować o jogowaniu. Jedna poszła z marszu, druga musiała zadzwonić do męża, żeby z kolacją nie czekał bo ona niby jest u koleżanki. Nikt wtedy przecież nie odważył by się powiedzieć prawdę, że ćwiczy jogę ze znajomymi. Bo joga była wtedy passe. 

Więc zanim ona tam doszła, to Wafel z kolegą i koleżanką zaczęli już tę jogę ćwiczyć. W trójkę. Podczas zmiany pozycji z Supta Gomukhasana czyli na polski z Pozycji Leżącego Krowiego Pyska na Parivrtta Surya Jantrasana czyli najzwyklejszą Pozycję Słonecznego Kompasu, kolega Wafla tak nieszczęśliwie obrócił ćwiczącą, że złamał jej obojczyk. I ona w takiej dziwnej pozycji Kompasu została, z wiszącą, bezwładną ręką,  aż do chwili kiedy ta druga doszła.  Jednak ćwiczyć nie przestali, pomimo tak poważnej kontuzji. Joga to joga i jak widać, żartów z nią nie ma. Ciało i duch są widocznie możliwe do opanowania pomimo złamań i bólu. Albo przynajmniej można się o to postarać.

Zabawę w sezonie pomarańczowym 2005 zakończyłem w Łodzi na hali miejscowej Anilany. Całą sztukę byłem smutny strasznie. Po pierwsze, było mi smutno bo przez cały koncert przypominałem sobie o upadku sekcji halowych naszego Hutnika, który przecież nie raz mierzył się z Anilaną w piłce ręcznej, po drugie musiałem mieć pierońskiego kaca po Wrocławiu, a po trzecie zacząłem tęsknić za rodziną. Dopiero co byłem na Krecie i zaraz po tym wskoczyłem w wir rokendrola. Do tego codziennie zasuwałem do pracy i rodzina cierpiała.

 Po koncercie podszedł do mnie Piotrek, który miał też jakieś psychologiczne zdolności.

– Tomuś a co ty taki smutny jesteś? Za rodzinką pewnie tęsknisz.

– Nooooo. Bardzo.

– To jak chcesz to na następne koncerty nie musisz przyjeżdżać.

– Jak nie muszę, to posiedzę w domu. Ale za rok jestem na całej trasie. Żadnych innych wyjazdów w tym terminie!

– To jesteśmy umówieni.

I byliśmy. W kolejnym roku ruszyłem już wszędzie tam gdzie Kult mnie wezwał. Czyli prawie wszystkie koncerty zaliczyłem. A jakie to były miejsca, zobaczę i opisze jak tylko mi się zachce przypomnieć.

Trzymajcie kciuki!   

koncerty popołudniowe

pełne bezmózgów w służbie porządkowej

patrzą wokoło, bo swędzą ich ręce

kochają bić coraz więcej i więcej*

*fragment utworu Kultu „Polska”

Nigdy i nigdzie bym nie wymyślił że będę przez sporą część swojego życia bramkarzem. Ja, urodzony napadzior. Gość, dla którego zdobywanie bramek było proste jak poranne pozbywanie się płynów bez ochlapywania deski.  Dzieciak, który walił pod poprzeczkę odkąd zaczął kopać futbolówkę gdzie bądź, w co bądź, i czym bądź, byle była tylko w okolicy bramka w którą mogłem strzelić. Z kamieni, teczek, patyków, stali, z i bez  siatki, siatką. Facet kochający przeć do przodu dla bramek, goli, bud, i kopnięć do celu. Wygląda na to, że wyprzedziłem swoim życiem Messiego o dekady. W samouwielbieniu i pisaniu głupot na pewno.

 Niestety. Życie czasem pisze inne scenariusze niż byśmy chcieli, a na dodatek jeśli życiu, albo precyzyjniej panu Bogu co nam scenariusze pisze, pochrzani się znaczenie słowa, w tym przypadku chodzi o słowo bramkarz, to budzisz się pewnego dnia nie na zielonym dywanie pomiędzy białymi, stalowymi słupkami a na koncercie przed sceną, gdzie zamiast skórzanego balona łapiesz ludzi.

Pijanych, śmierdzących, upoconych, ciężkich, agresywnych, wymachujących rękami, a co najgorsze nogami, często uzbrojonymi w ciężkie buty zwane glanami i łapiesz te ciała gołe, śliskie od potu, nie do złapania bez użycia odpowiednich technik. I mógłbyś pomyśleć, że tak może wyglądać piekło, gdyby nie to, że zamiast muzyki która cię co najmniej wkurwia, za plecami grają koledzy. Przyjaciele. Twoi idole. Ci, z których muzyką jesteś od lat. Od nastolatka. I wtedy łapiesz się na tym, że to jednak raj. Że robota, czasem naprawdę ciężka i odpowiedzialna, może sprawiać przyjemność, radość i napełniać cię energią na kolejne godziny, dni i tygodnie. Tak to mniej albo więcej jest. Kiedy przychodzi ten czas i ubieram się w koszulkę. Kultu. Ochrony. I staję na posterunku na który rzuciło mnie przeznaczenie. I upór, i przypadek a nawet miłość. I o tym spróbuję opowiedzieć.  

W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych problem z tak zwaną ochroną w klubach, klubikach i na festiwalach był duży. A jak duży był to problem, to ten co po ryju nałapał i koncertu nie raz i nie dwa nie zobaczył, mógłby opowiedzieć.

O! Jak taki jeden znajomy na ten przykład. Poszliśmy na Kult do Klubu 38. Klub słynął z, jak to się wtedy mówiło obrazowo, ostrej bramki. Chłopaki stały tam wielkie, wysportowane, z przerostem mięśniowej masy, i co najważniejsze miały swój kodeks postępowania, w którym tak zwany słuchacz był nikim. Byli alfą i omegą, ogniem i wodą, sędzią i prokuratorem oraz katem. Nawet ja, metr dziewięćdziesiąt cztery długości i osiemdziesiąt sześć kilo siatkarza, czy znajomy, który był wyższy i cięższy, byliśmy przy nich co najwyżej tacy se. Więc losu nie kusiliśmy raczej, wzrok opuszczaliśmy z pokorą przy przypadkowej mijance i ogólnie staraliśmy się w ich oczy nie rzucać. Ale nie zawsze się to udawało. Czasem sytuacja wymykała się spod kontroli.

Na tym konkretnym koncercie podlaliśmy się lekko. Ja na miętko, bo kierowałem tatowym fiatem 125 p. i po trzecim sikaczu powiedziałem sobie pas,  ale kolega którego z imienia nie wydam oraz Sowa, który też był z nami, zatankowali po korek. Ludzie zapełnili klub w nadkomplecie, a kolejki do toalet zrobiły się bardzo długie i ci którzy za późno przypomnieli sobie o opróżnieniu organizmu przez sikanie, mogli czuć się niekomfortowo. Oczywiście większość z nas potrafi utrzymać zwieracze w pozycji off długo, ale są wyjątki. Znajomemu czas trzymania minął szybciej i nie mógł już dłużej czekać. Katastrofa była blisko, więc wycofał się na salę, stanął przy słupie, w podcieniu, wyjął instrument, samą końcóweczkę, żeby nikt się nie połapał w zamiarach jego i rozglądając się na boki, niby szukając kogoś, zaczął szczać. I kiedy był w połowie drogi do raju, poczuł jak go ktoś za ucho podnosi. Jego. Dwumetrowego klocka.

– Ała, ała, ała. Za co? – zawył z bólu.

– Za jajcko kurwa! Wy pier da lasz! I to już. – pan ochroniarz nie był zbyt miły, co poniekąd można było zrozumieć biorąc pod uwagę przewinę złapanego.

– Ale że za co? Ja nie chciałem. Ja nic nie robię. – tłumaczył się niedoszły słuchacz strugając głupa przy zwilżonym słupie.

– Wy Pier Da Lasz! – ochroniarz gigant nie miał litości i unosząc kolegę wyjebał go za drzwi.

Chyba po jakimś czasie udało się ziomkowi wbić z powrotem, ale stuprocentowej pewności nie mam.

Jeśli w tym przypadku reakcję ochroniarza można nawet zrozumieć, to wolelibyśmy w takich sytuacjach, coś w stylu:

– Przepraszam a pan to co tu wyprawia?

-Witam. A szczę bo kolejka do kibla.

– A to tak to raczej nie wolno. Musze poprosić o natychmiastowe zakończenie i opuszczenie klubu.

– No co pan? To niesprawiedliwe. Proszę chociaż mi kubek z piwem potrzymać, pozapinam się pod szyją. Przecież taki rozchłestany nie wyjdę na pole.

– Oczywiście. Pan się zapnie i pójdzie przodem.

 Ale tak nigdy nie było a  tego co działo się w trakcie koncertu, na linii ochrona – odbiorca muzyki rockowej, nie dało się już tak łatwo usprawiedliwić.

Barierek pod sceną nie było. Tłum napierał ale nie latał. Latanie w tych czasach wiązało się z obligatoryjnym podpisaniem wyjściówki i kilku plaskaczach na do widzenia. Więc poza tańcem na środku sali, było tylko napieranie na scenę. I jak napierana przez tłum jednostka nie ustała i wpadała na schodki, które wtedy otaczały scenę klubu, to siedzący na schodkach ochroniarz go prał. Albo z buta, albo z pięści. Jedną dziewczynę zdyscyplinowano prawym prostym, w wyniku czego doznała złamania nosa i efektownego krwotoku. Wokalista Kazimierz Staszewski, wstrzymywał sztukę, apelował, ale jego apele trafiały w próżnię. Bo może pod czaszką ochraniających była próżnia? Wtedy wszystko by się zgadzało.

W wyniku takich akcji, które zdarzały się niestety notorycznie i w granicach całej Rzeczypospolitej koncertowej, tylko kwestią czasu było kto i kiedy, jako pierwszy spróbuje to odczarować.

Tych pierwszych, zwanych pionierami polskiej ochroniarki przez duże O, było dwóch. Nie podejmuję się wskazać komu należy się palma pierwszeństwa, więc tylko wskażę ich w kolejności alfabetycznej: Janusz właściciel Galicji Productions i Piotrek, menadżer zespołu Kult. Oni jako pierwsi postanowili coś zmienić.

Janek wybierał do pracy pod sceną  miłośników muzyki. Latający mieli być łapani i odstawiani za barierki. Bez bicia, wyrzucania i szeroko pojętej agresji w stosunku do widza.

Podobne przemyślenia miał Pewu, menadżer Kultu, który postanowił na trasę jesienną zabrać swoją ochronę, która pod sceną zastąpić miała miejscowych bramkarzy w celu podania pomocnej dłoni ludności latającej, zamiast nie pomocnej pięści.  I zaczęła się jakaś tam selekcja, obserwacje, castingi a może i inne sposoby wyboru. Dzięki temu zebrano ekipę wyborową.

Pierwszych zauważyłem tych od Kultu. Bo mieli prześliczne koszulki Kult Ochrona i do tego stali najbliżej sceny. Nie przeszkadzało mi nawet to, że kolesie stali dupą do muzyków. Miejscówki mieli najlepsze, tak uważałem. To robiło na mnie, fanatyku zespołu Kult, piorunujące wrażenie. Nawet czasem nocami, zamiast myśleć o dupie Marynie, myślałem o tym, czy nie mógłbym się do takiej załogi zapisać. Było to jednak marzenie z  kategorii marzeń raczej nierealnych i wracałem do myślenia o Marynie i jej dupie.

W bramkarskim fachu liczyła się postura i odwaga. Nie szybkość rozwiązywania krzyżówek, czy ilość przeczytanych lektur. Pasowałem  posturą, zwłaszcza, że na swoim wikcie nabrałem masy, i to co w uprawianiu siatkówki mi przeszkadzało, to w hobbystycznej pracy ochroniarza mogło stanowić nie lada zaletę. Wygląd maskował też moją odwagę, czy raczej jej niedostatki,  a poza tym byłem raczej zwolennikiem negocjacji pokojowych a nie szybkich rozwiązań siłowych. I nie pchałem się przed szereg co nie raz uratowało mi twarz.

Pierwszy zwerbował mnie Janusz. Do Galicyjnej załogi. Stanowiłem uzupełnienie, taką głęboką rezerwę raczej i byłem ustawiany w miejscach dla zapchaj dziur. Zazwyczaj były to dobre miejsca do pooglądania koncertu za darmo. I jeszcze coś niecoś wpadło do kieszeni. Miałem wpuszczać albo nie wpuszczać ludzi za siebie i tyle. Po zakończeniu przygody sportowej, taka forma spędzania wolnego czasu bardzo mi odpowiadała. Tym bardziej, że z powodu obowiązków zawodowych, broniłem tylko wtedy kiedy mogłem. Nie wszystkim to pasowało, bo dla niektórych robota ta była zajęciem głównym i takie herbatniki jak ja psuły tylko rynek.

Na koncertach krakowskich zdarzały się sytuacje podbramkowe. Oj zdarzały. Szczególnie na imprezach punkowych. Po kilku koncertach kojarzyliśmy publikę, publika kojarzyła nas i wiedzieliśmy zawczasu z kim możemy się mierzyć na pięści i kopniaki. Zdarzały się ataki z użyciem noży, walki na kamienie i takie tam. Staraliśmy się nie przeszkadzać słuchaczom, oni nam i wszystko było zazwyczaj w porządku. Dymiły najczęściej pijane panki, ojowcy, naćpańcy, pijani w sztok alkoholicy, czyli w sumie patologiczne odłamy młodzieży. Jakżesz to się gryzie z obecnymi czasami, kiedy trzeba użerać się z prokuratorami, policjantami czy innymi absolwentami szkół wyższych. Ale o tym potem.

Pracę ochroniarzy obserwowałem nie raz i nie dwa. A prawdziwym wzorem do naśladowania był dla mnie szef ochrony w Kieleckiej Kadzielni, do której ruszyliśmy całą rodziną, czyli ja, Kasia i junior, który miał już z sześć miesięcy na czas poczęty i był u Notorycznej w brzuchu. Stąd na liście gości figurowaliśmy jako Gómi plus jeden. Grać miał oczywiście Kazik, tym razem z KNŻ tem.

Na suportach było jeszcze spokojnie. Wszyscy siedzieli na dupach. Kto był w Kielcach w kamieniołomie, ten wie, że obiekt jest naprawdę duży, a scenę od miejsc dla publiczności oddziela wielka betonowa fosa. Wszystko mieści się w niecce kamieniołomu. Trybuny są strome, scena jest na samym dole i wygląda to wszystko razem prześlicznie. Jest to jedno z bardziej urokliwych miejsc na koncertowej mapie Polski.

Kiedy KNŻ ruszył jak czołg, ludzie nie wytrzymali i wstali ze swoich miejsc. Jeden widz nawet się wyrwał i wskoczył do fosy, chcąc dostać się na scenę. Stojący obok mnie koleś w wieku średnim, na którego zerkali ochroniarze ukradkiem, tylko kiwnął głową i już w fosie zaroiło się od kamizelek służb porządkowych. Skoczek obskoczył szybki wpierdol i został wywleczony za scenę, zapewne w celu zebrania w bonusie kilku kopów. Na to Litza się zjerzył, a Kazik przerwał koncert i ruszył bitemu z odsieczą. Jest tak zawsze, kiedy komuś na koncertach jego kapel dzieje się krzywda. Wszystko odbyło się szybko, dynamicznie, ale w ciągłym kontakcie wzrokowym ochrony  z kolesiem w wieku średnim. Po kilku kawałkach względnego spokoju, ludzie postanowili przekroczyć kolejny Rubikon i zaczęli stawać na ławkach. Tego średniowiecznemu było już za dużo, tym bardziej, że na jego polecenia wzrokowe, ochrona szarpała się z publiką, która nie miała zamiaru rezygnować ze stania wyżej. Wtedy wkurwił się na maksa, stanął przed sektorami nieokiełznanej młodzieży i wskazując palcem usadzał ludzi jak jakiś magik. Bezkontaktowo. Tylko klnąc pod nosem, machając pięścią i wskazując palcem. Mistrz, który sprawiał wrażenie jakby wszystkich znał i na wszystkich i wszystko miał wpływ. Nigdy nikt już tego nie powtórzył.

Powołanie do Kult Ochrony otrzymałem niespodziewanie. Nawet nie wiem czy wcześniej zgłaszałem do niej akces, czy nie. Znałem zespół, technikę i przy okazji poznałem ochronę, może nie całą ale część na pewno. W 2004 roku zespół utknął w Krakowie, bo Kazo się pochorował i ekipa została w mieście, a zamiast koncertu biesiadowaliśmy na mieście całą kultową bandą.

Wiosną 2005 roku zadzwonił Piotrek.

– Cześć Tomuś. Nie chciałbyś popracować w Kult Ochronie?

-W Kult Ochronie? – zdębiałem na sekundę – No jasne że bym chciał.

– To posłuchaj. Na początku lipca jest koncert w Poznaniu. Nad jeziorem Malta. Będzie transmisja na żywo w telewizji. A ponieważ nasza bramka nie może się w telewizji pokazać, to pomyśleliśmy z Kazikiem, żeby zabrać jakichś rozpoznawalnych znajomych. Wiesz, ty, Bodzio Wyparło, Marek Saganowski. Chcesz? Zapewniamy Hotel w Poznaniu, zwrot za przejazd, jedzenie. To po naszej stronie. Ty masz tylko łapać ludzi. Pasuje?

– Jasne że pasuje. Nawet nie pytaj. Będę w Poznaniu. – zapewniłem kolegę dziwiąc się nominacji w kategorii rozpoznawalny.

– To jesteśmy umówieni.

Przed wyjazdem okazało się, że koledzy piłkarze mają już zgrupowania, więc jako osobę rozpoznawalną zaproponowałem mojego serdecznego kolegę z podstawówki, uznanego już pisarza, Sławka Shutego. Do tego poprosiłem o zgodę na zabranie Notorycznej Narzeczonej i byłem gotowy. Jak wielkie były emocje związane z tym wyjazdem, to trudno będzie mi oddać. Weźcie wyobraźcie sobie, że macie zadebiutować u boku swojego ukochanego zespołu, podczas transmisji live w ogólnodostępnej telewizji. I do tego w nie byle jakiej roli.

– Tomuś, słuchaj. – zadzwonił kilka dni przed koncertem Piotrek – Telewizja ma scenariusz na ten koncert. I wymyśliłem, że na „Pasażerze” wyjdziesz na barierki i ludzie cię poniosą na rekach. Telewizja zrobi przebitkę na ciebie wtedy. Co ty na to?

– Yyyyyy. – zdębiałem po swojej stronie słuchawki. – Zrobię to!

Noc przed wyprawą nie mogłem spać z wrażenia. Ruszyliśmy z Kasią ku przygodzie chwilę przed piątą, żeby koło południa zameldować się w hotelu nad jeziorem Malta. Sławek dotarł na miejsce przed koncertem, bo korzystając z okazji odwiedził dzień wcześniej brata, u którego zanocował.

Hotel był pierwsza klasa, a dokładniej to miał trzy gwiazdki. Wcześniej nie miałem przyjemności w takim drogim hotelu nocować, więc najchętniej spędził bym w nim cały czas. Ale właśnie tego czasu nie mieliśmy na nic nierobienie. W recepcji pożyczyliśmy rowery i ruszyliśmy z Kasią na zwiedzanie poznańskiego rynku i okolic. Objechaliśmy sporą część miasta w trzy godziny i udaliśmy się na próbę, bo chciałem mieć wyobrażenie w czym przyjdzie mi wziąć udział.

Napięcie na próbie było bardzo duże. Pamiętam, że Kazik był strasznie stremowany, przejęty i mocno zmęczony, bo przez dwa dni był sam w domu i chyba go lekko z powodu koncertu na żywo poniosło w stronę używek. Ale wyjścia mistrz nie miał. Koncert miał być i koniec. Odwołać się go nie dało.

Poza Kultem grała też tego wieczoru Armia i Brygada Kryzys.  Byłem w polskim rockowym niebie. Skład był mega jak dla mnie, a do tego cała potężna produkcja, czyli ogromna jak na te czasy scena, światła w ilościach rzadko spotykanych i najwyższej klasy dźwięk, plus wszechobecne kamery  robiły na mnie piorunujące wrażenie. Dziwnie tylko było to, że tremy nie czułem.

Do czasu założenia koszulki Kult Ochrony i poznaniu moich kolegów z fosy.

Jak już pisałem z „naszych” byłem ja i Sławek, a z nie naszych byli oni. Oryginalni ochroniarze z jakiejś poznańskiej agencji. Prawdziwe pitbule, na których pękały koszulki a ręce mieli wielkie jak moje nogi, nogi jak mój korpus, a swój korpus jak dwa moje korpusy. Ze Sławkiem wyglądaliśmy przy nich jak dzieci z podstawówki.

– Panowie, tak jak wam szef mówił, – zaczął odprawę Pewu – dzisiaj zabezpieczacie koncert zgodnie z naszymi ustaleniami. Macie łapać ludzi, stawiać ich na ziemi i pokazywać im drogę powrotną za barierki.

– Jak to kurwa? – któryś z wielkoludów się zjerzył – Mamy pozwolić im latać? Co to kurwa jest? – nie kumał bazy za bardzo.

– Tak. Mają latać a wy macie ich zdejmować, stawiać i odsyłać na boki, gdzie będą drogi powrotne przed scenę.

– Ja pierdolę. – olbrzym miał oczy wielkie jak swoje bicepsy ze ździwienia.

– Nie pierdol, słuchaj. – przekładał na język ochroniarski słowa menagera Kultu szef firmy.

– Koncert jest na żywo w telewizji. Nie patrzycie na scenę, nie robicie zdjęć, nie palicie, nie odchodzicie nigdzie. Łapiecie, stawiacie, odsyłacie. Do końca naszego koncertu. Z bisami.

– Ja pierdolę. – wydawało się, że jest już połapane wszystko w ochroniarskiej wielkiej głowie, kiedy nagle wzrok padł na mnie i na Sławka – A ci kurwa to kto.

– Aaaa, ci?  To nasze chłopaki. – Pewu nie dał się zbić z tropu, choć wyglądaliśmy w bramkarskiej ekipie jak ufoludki. – Tomek stanie na środku, Sławek zabezpieczy wejście. Reszta jak wam szef wskaże. Dobrze. Możecie ruszać pod scenę. Powodzenia.

– Ja pierdolę. – westchnął za wszystkich ten sam kolo i ruszyliśmy do roboty.

– Tomek, ja nikogo nie złapię, ja mam chory kręgosłup. Nie dam chyba rady. – Shuty był blady.

– Staniesz na końcu, nie martw się, może nikt nie poleci. – odparłem równie blady.

– Ej, kurwa, wy tak zawsze łapiecie? Nie można nikomu jebnąć? – ktoś z współpracowników dalej nie mógł wyjść z szoku.

– Można kurwa, tylko jak nie ma telewizji. – skłamałem.

I zaczęło się wszystko jak w zegarku. Punktualnie. Kamery ruszyły, Kult ruszył „piosenką młodych wioślarzy”, światła poszły pełną parą, a ja jak junior, z wybałuszonymi gałami, stałem i się na to wszystko gapiłem. Stojąc oczywiście dupą do publiki. Trwało to może z pięć sekund, ale to wystarczyło, żeby obok mnie spadł łbem na beton, jeden z pierwszych lataczy. Stojący obok zawodowiec wybałuszył gały, ja zdębiałem a operator ręcznej kamery podbiegł i zaczął kręcić nieprzytomnego kolesia obok moich nóg. Szybko otrzeźwiałem i zacząłem krzyczeć na nieprzytomnego gościa

–  Wstawaj kurwa, wstawaj!

I szarpałem go, podnosiłem, a ten spływał na ziemię. Do tego z głowy zaczęła mu się sączyć juha.

– Wypierdalaj! Wypierdalaj! – nogą odpychałem operatora, a rękami walczyłem z bezwładnym ciałem.

Ludzie których oddech czułem na twarzy, byli w szoku.

Nagle zza pleców wyskoczyli mi medycy, którzy szybko i sprawnie, jak na filmach wojennych, zebrali nieprzytomnego z pola boju na nosze i dalej do karetki. Byłem w ciężkim szoku. Co ja tutaj kurwa robię? Jak ja mam to ogarnąć?

Spojrzałem przed siebie, ponad tysiącami ludzkich głów, których końca nie było widać. I może nawet zacząłem się modlić do Matki Boskiej Koncertowskiej albo tej innej, Ochroniarskiej. Wtedy to, modląc się i łapiąc jednocześnie ludzi, w połowie pierwszej dziesiątki zdrowych Maryj, usłyszałem pierwsze dźwięki „Pasażera”. Według scenariusz to miała być moja chwila…

Może i miała. Ale ja nie miałem na to ochoty. Byłem zdruzgotany wpadką i czułem się za mały taki występ. Przez głowę przelatywały mi setki myśli, od „a jak mnie nie utrzymają, puszczą i podeptają?” po „ kurwa, ubrałem za ciasne spodnie, nie wlezę na te jebane barierki”. Wszystko było na nie.

I wtedy stał się cud. Bo oczywiście gdzieś na Kult Forum pochwaliłem się czego należy się spodziewać, głównie jeśli chodzi o moją nieskromną osobę. Więc kiedy ustaliłem sobie ze łzami w oczach, pierdolę nie polecę, pojawił się on. Jakiś koleś z Forum. Stał jak Jezus na jeziorze Galillejskim pośród falującego tłumu, około dwóch metrów od barierek. Wokół niego była wolna przestrzeń, którą wytwarzała jakaś magiczna siła, a on stał, wyciągał rękę w moją stronę, uśmiechnął się po ojcowsku i szeptał tak, że wszystko do mnie docierało jak na zwolnionym filmie, „ Skacz Gómi. Skacz! Dasz radę, skacz…”

Wiedziony tą tajemną siłą wspiąłem się na barierki, nie bacząc na pękające w kroku spodnie, zamknąłem oczy i poleciałem. Dziesiątki rąk wyciągnęły się w moją stronę i uniosły mnie do góry. Ramię z kamerą śledziło moje pływanie a ludzie przed telewizorami płakali i bili brawo wiwatując. Na pewno.

Po kilkunastu niewiarygodnie długich sekundach, tłum przerzucił mnie na moje stanowisko, za barierki, płynnie i bezpiecznie. Serce waliło mi jak szalone. Po tej akcji wszystko zaczęło toczyć się sprawnie. Łapałem, odstawiałem, wyciągałem, ochraniałem. Aż znowu zdębiałem. Bo na rękach tłumu płynął do mnie, z kamerą w jednej ręce i bandażem okrwawionym na głowie, człowiek którego w pierwszych sekundach sztuki nie złapałem. Płynął prosto na mnie. Musiałem mu teraz zadośćuczynić za krzywdę i wyłapałem go najprofesjonalniej jak tylko mogłem, mało co samemu się nie wypierdoliwszy.

– Stary, żyjesz? Nic ci nie jest? Przepraszam za to wcześniej. – tłumaczyłem się jak junior drąc mu się do ucha.

– Kolego, jest wspaniale! Wspaniale! – ranny ściskał mnie i buchał mi chujowo trawionym alkoholem prosto w nos – Wspaniale. Idę latać dalej.

Był napruty jak dzika świnia. Pewnie dlatego przeżył upadek który nastąpił z mojej winy. Wyrwał mi się z ramion i pobiegł. Niestety, nie za daleko. Po kilku metrach potknął się o kabel i wyjebał, tym razem nie robiąc sobie krzywdy, tylko uszkadzając kamerą na której oparł się upadając. Nawet nie zwrócił na to uwagi. Podniósł się jak na pijanego w sztok nawet sprawnie, zatoczył i pląsając zniknął w tłumie. Mózg musiało mu jednak uszkodzić kilka chwil wcześniej.

Do końca koncertu nie wydarzyło się już nic szczególnego. Skoncentrowałem się na robocie, którą jakbym miał we krwi. Podrygując i śpiewając, bo teksty znałem wszystkie, łapałem ludzi z uśmiechem na twarzy, będąc najszczęśliwszym bramkarzem na świecie.

Po koncercie zebraliśmy się w garderobie. Oryginalni bramkarze poznikali szybko, udając się do poważniejszych zajęć, do klubów, dyskotek i miejsc gdzie można troszkę bardzie zabłysnąć. Nasza  krakowska trójca przycupnęła w kącie garderoby. Byliśmy onieśmieleni wszystkim dookoła. Napięcie ulatywało powoli, muzycy na gorąco komentowali pomyłki, piwo smakowało jak mało kiedy, aż przyszedł czas na podsumowanie moich wyczynów.

– Gómi, a co z tym gościem co spadł na początku? Jak huknął głową o beton to scenie było słychać. Przeżył?  – Kazik zapytał jak gdyby nigdy nic.

– Ja też słyszałem! Huknęło nieźle! – Jeżyk, znawca tonów niskich dorzucił swoje trzy grosze.

– Przeżył! Latał potem kilka razy. To ten z bandażami. Ale był najebany, niewiarygodnie. Nic mu się nie stało. – tłumaczyłem się.

– To dobrze! O Litza! – Kazo zakończył temat na widok gitarzysty między innym KNŻ, który odwiedził nas po sztuce w otoczeniu większej części swojej dużej rodziny. – To co? Idziemy posłuchać Bryla i Jeżyka?

– Idziemy. – odpowiedzieliśmy zbierając ze stołu ostatnie browary i ruszyliśmy za scenę.

Po koncercie Brygady trzeba było ustalić dalszy plan działania. Na wspólne biesiadowanie największą ochotę miał Robert Brylewski.

– To co robimy? Jedziemy do nas? Napijemy się, zapalimy faję. Kazik, zbieraj chłopaków.

– No nie wiem, a gdzie śpicie? – kultowy wokalista wahał się jeszcze.

– Tu niedaleko, na kempingu.

– Gdzie? Eeee, to my mamy hotel, trzy gwiazdki. Jedźmy do nas.

– Dobra. Zapytam chłopaków. Zobaczymy się przy busach.

– Jedziemy. – zadecydował lider. – Gómi pozbieraj ekipę.

Sprawnie poinformowałem wszystkich z menadżerem na czele i ekipa zaczęła gromadzić się przy busie. W bezpiecznej odległości, za barierkami stała też grupka fanów, którzy chcieli zbić piątki ze swoimi idolami. Ale ochrona była tym faktem kompletnie nie zainteresowana i nie podejmowała nawet próby jakiegokolwiek pomocy. Wtedy jeden ze słuchaczy podjął samobójczą akcję przebicia się do zespołów na własną rękę. Wykorzystując chwilę nieuwagi, a nawet jej sekundę, przeskoczył barierki i ruszył kłusem w naszą stronę.

I stało się. Woda na ochroniarski młyn polała się silnym strumieniem. Bestie zerwały się ze smyczy i na metr przed naszym busem obezwładniły książkowo intruza. Po kilku mrugnięciach okiem, chłopak nie małej postury leżał na glebie twarzą w betonie, skuty i przyciskany do podłoża przez dwóch nadgorliwców. Niestety na jego niekorzyść działał stan w jakim był. Upojenie i upalenie było widoczne. Pomimo tego postanowiliśmy o niego zawalczyć.

A najbardziej Jeżyk, który rozumiał sytuację najlepiej, bo był w stanie najbardziej zbliżonym do ofiary. Pierwszy zareagowałem jednak ja. Na „kolegę z roboty”.

– E, kurwa, po chuj tak ostro! – mówiłem językiem ludzi ochrony, bo szybko umiałem się dostosowywać do panującej sytuacji.

–  Proszę nie przeszkadzać. Proszę się odsunąć. – zaskoczył mnie kolega z branży, bo nawet jednej małej kurwy nie wplótł w swoje zdanie.

– Ej no. Dajcie mu spokój kurwa. Przecież nic się nie stało. – negocjowałem.

– Nie. Stało się. Tu nie wolno wchodzić. On już drugi raz wszedł. Jest pijany i pod wpływem środków odurzających. A jak ma ejds? Proszę się odsunąć.

– Nie no, kurwa. Ja też jestem z ochrony, tylko Kultu, zespołu co tu grał.

– Ale tutaj to my jesteśmy od pilnowania porządku. Proszę odejść. Musimy go przeszukać i zadzwonić po policję. 

– Kurwa, serio? To bez sensu. Przecież on nic nie zrobił. – zagadywałem, a obezwładniony fanatyk ni chuja nie współpracował, próbując się wyrwać, klnąc i złorzecząc na wszystko co związane z siłami porządkowymi. – W takim razie my też dzwonimy i zgłaszamy nieuprawnione użycie siły. – wciągnąłem się w sytuację całym sobą i złapałem za telefon.

– Proszę bardzo. My też dzwonimy. – opanowany do granic możliwości ochroniarz imponował mi profesjonalizmem. Ja przy nim byłem amatorem ale z ikrą.

Wszystko przeciągało się czasowo strasznie. Gość był obezwładniony przed naszym autem i do przyjazdu policji ochrona nie chciał go ruszać, bo przy każdej próbie zluzowania uścisku był jednak bardzo agresywny. Staliśmy tak czekając na dalszy rozwój sytuacji, bo było nie było mieliśmy nadzieję na pomoc intruzowi jak policja przyjedzie i poza tym czekaliśmy na odblokowanie naszego busa, bo do hotelu był kawałek. Jeżyk, który pojawiał się i znikał, po którymś tam z kolei pojawieniu, był już w innym wymiarze.

– No co tak stoicie. Pomóżmy mu. – głos mus się podwyższył i brzmiało to lekko komicznie. – Kazik, no zrób coś wreszcie. Teraz możesz się wykazać! – basista wypalił jak z armaty.

Zamurowało nas, ochrona miała nas w dupie i Jeżyk postanowił nas opuścić.

– To ja idę sam. Na piechotę. Nie jadę z wami. Cześć. – i ruszył.

Zaniepokoiłem się jego oddaleniem, bo i jezioro blisko, ciemno, daleko a i stan kolegi na spacery nie wróżył najlepiej. Już miałem ruszyć za nim, kiedy ktoś z zespołu złapał mnie za rękę.

– Zostaw. Da sobie radę. Zawsze sobie daje.

Po kolejnej godzinie policja dotarła na miejsce wydarzeń. Pospisywali kilka osób, fana zapakowali do budy i pojechali, strasząc wezwaniami na rozprawę jeśli by do takiej dojść miało. Wpakowaliśmy się do odblokowanego pojazdu i po kwadransie popijaliśmy umęczeni jak diabli w hotelowym zaciszu. Nawet nie było sensu kłaść się spać, bo skoro świt mieliśmy pociąg do domu. Więc korzystaliśmy  ile wlazło z gościnności zespołu Kult.

Aha. Irek oczywiście doszedł. Obszedł jezioro Maltę dookoła, od czasu do czasu polegując na dawno skoszonej trawie i wysyłając do wszystkich po kolei esemesy o treści:

„Ratunku. Pomocy.Jest tam kto?”

Kilka godzin mu to zabrało, siana trochę na sobie zebrał, bateria mu padła, ale jak zawsze dotarł na swoje miejsce, żeby stan ilościowy zespołu się zgadzał. Prawdziwy profesjonalista.

Moja pierwsza kultowa robota musiała spodobać się kierownictwu na tyle, że niedługo po tym dostałem zaproszenie na trasę pomarańczową, z czego w miarę wolnego czasu postanowiłem skorzystać.  A co tam się wyprawiało, to już temat na kolejną opowieść. Która pewnie wkrótce się napisze.   

Do kina Kijów chodziło się na filmy. Bo kino Kijów, jak sama nazwa wskazuje jest kinem, choć już niekoniecznie w Kijowie.  Kino z wspominkowego opowiadania mieści się w Krakowie i poza serwowaniem filmów, za sprawą mojego kolegi stało się też sceną muzyczną. Na której sztukach miałem przyjemność być nie raz.  

Ale od początku.

Pierwszy film jaki tam obejrzałem to było „ Imperium kontratakuje”. W Kijowie wypadła mi chyba szósta projekcja filmowa „Kontrataku”, na którą poszedłem. Wcześniej byłem pięć razy w Świcie, u nas, w  Nowej Hucie. Bilety do kina były tanie w latach osiemdziesiątych, programy telewizor wypluwał dwa, to oglądało się filmy w kinie po kilka razy. Kto biednemu miał zabronić?

W Kijowie kinie przeżywałem też swoją decyzję o porzuceniu studiów na Akademii Wychowania Fizycznego. Z ukrytą za pazuchą butelką jabol punka, pochlipywałem nad losem swoim i Żydów, których uwalniał Schindler według stworzonej przez siebie listy. Moje decyzje, wybory i codzienne życie w obliczu tego co ludzie przeżyli, choćby w czasie drugiej wojny światowej, były mało istotną i jednak sielanką.

Kto wie jaki był muzyczny początek kina? Krążą tylko miejskie legendy na ten temat. Że Prezes Galicji Janusz był na jakimś bliżej niezidentyfikowanym filmie, zapewne polskiej produkcji,  może i kinie moralnego pokoju, czyli po prostu, dramacie. I pewnie by usnął, jak to często bywa w kinie, gdyby nie muzyka. A ta musiała płynąć dźwiękiem na tyle dobrym, że Janka coś natchnęło .

To mu w zupełności wystarczyło. Uśmiechnął się spod okularów i uknuł plan.

W 2014 roku, wyprodukował w kinie Kijów, w centrum miasta Krakowa, serię koncertów unplugged, czyli naszych swojskich anplaktów  .

Na pierwszy ogień poszło coś tam, co dla statystyków jest do wyguglowania na stronie Galicji Productions, a potem zagrał Roguc ze swoim solo projektem.

– Wpadnij Gómi i posłuchaj. Wszystko się zgadza. Kino to kino, jest dobra akustyka i koncerty brzmią tam bardzo dobrze. – sam Prezes zaprosił mnie na sztukę.

– No dobra na Rogiego podejdę. Daleko z pracy nie mam. – odparłem zaciekawiony nowym pomysłem serdecznego kolegi.

I faktycznie Janusz miał rację. Było prawie jak w bajce. Kopciuszek, czyli mła, zamiast pantofelka dostał wygodny fotelik w klimatyzowanej sali, wspaniale nagłośnionej i po drugim kawałku usnął. Zadziałała magia kina, zmęczenie po pracy i niezbyt duże obycie z solową twórczością wokalisty Comy, która była raczej mało energetyczna i cicha w swej formie. Na szczęście mikro sen trwał tylko jeden utwór. Do tego siedziałem na uboczu, a że sala była pokryta ludźmi w połowie ( aż prosi się napisać, że większej albo mniejszej, aż prosi) i nie oświetlona, nikomu nie przeszkadzałem, bo jeszcze nie zacząłem pochrapywać. Na szczęście nie zacząłem, bo by mnie za chrapanie powieszono u powały, albo, co gorsza, kazano by mi kupić za karę wszystkie solowe produkcje Roguca, płyty Comy i diabli wiedzą co jeszcze. A na to drugie nie byłem gotowy ani finansowo ani mentalnie.

Reasumując, koncert w kinie Kijów zrobił na mnie wielkie wow!, wypadł na ogromne tak, i na kolejne sztuki, które lada tydzień Janusz miał robić, wprosiłem się pod pozorem społecznej pomocy i społecznego opróżniania stołów z jedzenia a butelek z procentów. Fajna fucha, nie? Ale co kasy na barze zostawić miałem za piołunówkę, to moje. Oczywiście ze zniżką jak dla organizatora.

Gwiazdy Janek zaprosił z pierwszej ligi. Dzień po dniu kino Kijów miało tętnić muzyką przez duże M.

Kolejność była taka: Hey Unplugget, potem TSA, też na miękko, i na koniec gwóźdź na trumnie, wisienka do tortu, pankowcy z Lady Pank akustycznie. Hat, kurde, trick. Trzy dni w cieple, na miękkim fotelu i nie za głośno. Czego więcej chcieć? Z browarami, wódką, popcornem i bez natarczywych stroboskopów, po których mam migreny, bo Bartek Lightrules z diabłami po świecie latał, a jego brat Wojtek, też z branży oświetleniowej, trochę mnie słuchał i stroby jeszcze wtedy oszczędzał. Trochę.

Na pierwszy ogień, tego marcowego weekendu poszedł HEY. Był ciepły, słoneczny piątek. Ruszyłem na piechotę prosto po robocie, ujebany jak nie wiem co całym tygodniem, ale też nie tak na śmierć. „Podejdę, tak ze trzy kawałki posłucham, postaram się nie usnąć i będzie kulturalnie, miło i uroczo. I szybko, po angielsku, zawinę się do domu, bo mi sobota pracująca wypada” – pomyślałem.

Cały plan angielskiej ucieczki legł w gruzach na widok tak zwanego zaplecza z angielska zwanego bekstejdżem. Matko Boska Hejahowska. Czego tam nie było? Kanapeczki, pierożeczki, zupy dla wege i mięso żerców. Owoce afrykańskie, amerykańskie i z innych kontynentów. Ciastka, kawa, słodycze. No wszystko. I wódeczka. Biała, kolorowa, na myszach, a browarów to z kilka rodzajów. I wina.

„Masz to w domu ?” – pomyślałem śliniąc się na samą myśl popróbowania tych rarytasów.

No i zespół Hey był, tak po ludzku przemiły w pełnej krasie. I menago, i technika, i kierowcy i ziomal Nastimento za gałami. I Kasia i chłopaki. Ale to Jankowi wyszło.

Za wo do wo.

I tak zamiast trzech kawałków, cały koncert się przeszwędałem po kinie za wódką, piwem, a i łzę nie raz uroniłem w wygodnym fotelu, jak nogi już nie nosiły i koncentrowałem się na muzyce. Bo kto by nie uronił, kiedy pani Kasia śpiewała smutno:

Są chwile
gdy wolałabym martwym widzieć Cię
Nie musiałabym
Się Tobą dzielić nie nie

Gdybym mogła schowałabym
Twoje oczy w mojej kieszeni
Żebyś nie mógł oglądać tych
Które są dla nas zagrożeniem

Do pracy
Nie mogę puścić Cię nie nie
Tam tyle kobiet
Każda w myślach gwałci Cię

Złotą klatkę sprawię Ci
Będę karmić owocami
A do nogi przymocuję
Złotą kulę z diamentami*

*( piosenka HEY „Zazdrość)

Każdy by uronił. Zwłaszcza jakby był podlany na smutno i miał romantyczną dupę. Znaczy duszę.

Już wiedziałem, że za tydzień, na kolejnym koncercie HEYa, bo postanowiono na okoliczność super zainteresowania zrobić kolejny koncert, będę z Kasią, moją Notoryczną Narzeczoną, żeby przypomnieć sobie czasy szczenięce i miło spędzić czas w przemiłym otoczeniu.

Po sztuce dość szybko się zawinąłem do domu. Raz, że od rana wzywała praca i trzeba było się wyspać, a dwa po pracy wracałem do Kijowa na TSA, które miało zagrać na miękko, czyli też takie bardziej anplakt. TSA nie było w mojej młodości zespołem dla którego rzuciłbym wszystko i poszedł na piechotę za nimi, na przykład do Bochni, ale dzięki Mickowi, koledze z siatkarskiej drużyny Okocimskiego, z twórczością grupy byłem zapoznany i szanowałem nawet to co robili. Na tyle, że do udziału w darmowym koncercie, w fajnym miejscu, dałem się skusić. A bilety tanie nie były, więc tym bardziej było miło. Zaoszczędzone środki mogłem przeznaczyć na piołunówkę.

Koncert był świetny, nie powiem. Nie za głośno, same hity, więc nie było się do czego przyczepić. Znowu nie usnąłem, więc o poziomie sztuki świadczy to jak najlepiej. A i usnąć było by trudno, bo muzykę przeplatały akcje, takie jak ta ze snickersem, wpleciona pomiędzy utworami, kiedy to niespodziewanie Andrzej z gitarą chciał Marka z mikrofonem poczęstować batonem, a Marek uciekał, nie chcąc przyjąć podarunku, a my patrząc na tę kochającą się rodzinę, popuszczaliśmy ze śmiechu w fotele. A zamiast śmiechu powinien być płacz. Dlaczego?

Po koncercie wszystko zaczęło się wyjaśniać. Po zejściu ze sceny zespół przestawał być rodziną. Ba. Nawet grupą towarzysko obojętną nie potrafił być. Jakby się nie znali. Abo jeszcze gorzej. Jakby się znali i nienawidzili. Oho. Początek. Początek końca nadchodził. Nie pierwszy dla TSA. Ale jeden z ostatnich.

Pierwszego z wielkiej dwójki poznałem Mario Piekario. Wokalistę z miasta Bochni i właściciela charakterystycznego jak diabli głosu. Szybko znaleźliśmy wspólny temat, bo Bochnia jest rzut pługiem od Leszczyny, wsi moich dziadków i miejsca mojego dzieciństwa i młodości. Okazało się też, że Marek ma ciotkę w rodzinnej wsi mojej mamy. Byliśmy więc jakby rodziną i przy lekkich alkoholach knuliśmy, nie wiedzieć czemu, jakąś akcję przeciwko angolom, narkomanom, Roling Stonsom i Bóg wie komu.

– Jeszcze Polska nie umarła! – zaintonował w momencie uniesienia.

A że jest wokalistą, to miało być z klasą. Ale, kurwa, lata śpiewania falsetem, czy jakimś innym piskiem, spowodowało małą konsternację słuchających, aż Andrzej po ojcu Nowak się uśmiechnął z zażenowaniem na drugim końcu sali. Na to Mario Piekario zebrał się ze swoją uroczą i niezwykle sympatyczną żoną do hotelu, a ja kończąc nucić z ustami wypełnionymi kanapką „z ziemi włoskiej do włoskiej”, udałem się do baru.

Endrju z domu Nowak zaatakował mnie rozmową po dziesięciu minutach. Na pijacki czas, tak gdzieś przy trzecim drinku.  Zaczął mówić o wszystkim. O akcji ze snickersem, która była zrobiona na złość Markowi, żeby przestał gwiazdorzyć, o przetaczaniu tego i owego, o znaku towarowym TSA, który wokalista bez zgody wykorzystał na jakimś występie sylwestrowym i o innych mniej lub bardziej istotnych sprawach. Jak dla nie fana, taka spowiedź zaczynała być mecząca. Tym bardziej, że następował skomasowany atak na kolegę z Bochni, a ja nie chciałem stawać po którejś ze stron tej wojny.

Słuchałem monologu w skupieniu tak wielkim, jak wielkie były moje możliwości tego dnia, po tygodniu tyry na trzy fronty, alko zmęczeniu i potrzebie snu. Potrzebowałem się uwolnić i zwiać do domu. Do łóżka. Do spania. Zagrałem więc va bank, przerywając w pół zdania legendzie polskiej gitary, królowi solówek i jednak fajnemu człowiekowi o pewnie ciężkim charakterze. 

– Kurde, stary. Żebyśmy się rozumieli. Bardzo was lubię. Ciebie, Marka. Ale ja Was nigdy jakoś specjalnie nie słuchałem, nie słucham i słuchał pewnie nie będę. – sam nie wierzyłem skąd w sobie znalazłem tyle odwagi na taką szczerość, przed, było nie było obcym, ale bardzo znanym i bezpośrednim człowiekiem. Ale skoro on rozpoczął swoje osobiste wycieczki o swoim życiu, to musiałem jakoś sprytnie to zakończyć, bo nie byłem godzien tego słuchać . Poza tym za chwilę miałem ostatni autobus, a na taksówkę kasy nie zamierzałem tracić.

–   A Micka z Brzeska znasz, harleje składa ? – zaskoczyłem nowego kolegę, nawiązując do jego motocyklowej pasji.

– Nie. – powiedział dostojnie, lekko zdziwiony moim pół pijackim pytaniem.

– Bo ten Micek, to mnie w drodze na trening do Brzeska katował waszymi płytami. A teraz harleje składa. Niewiarygodne. Że nie znasz. Może kiedyś poznasz. Do widzenia. I przestańcie się kłócić, pogódźcie się. Jesteście fajnym zespołem na scenie, niech tak też będzie poza nią.

– Yyyyyyyyyyy … – coś sklecał powoli, mocno zaskoczony moją paplaniną.

Może i coś sklecił, ale ja już tego nie słyszałem. Nadciągała niedziela, a w niedzielę była znowu robota. Musiałem żyć.

I żyłem. Po przebudzeniu nawet bardzo dobrze, bo po południu miałem ochotę posiedzieć sobie znowu w kinie, tym razem przy Lady Pank. Tak było o ósmej dziesięć, bo o ósmej siedemnaście wszystko się zmieniło. Zamiast siedzenia miałem robotę. Samodzielne ogarnięcie Buldoga w Lizardzie.

 Tak mi się to kino jako scena muzyczna spodobało, że na kolejny koncert czekałem jak na szpilkach. Tym bardziej, że grać miał ponownie HEY, kończąc pomalutku trasę unplugget na polskiej ziemi i szykując na krakowską sztukę jakąś mega niespodziankę. Zgłosiłem więc prezesowi gotowość do wszelakiej pomocy, a mojej kochanej Notorycznej obiecałem udział w tym wydarzeniu.

Czwartek nadszedł  szybko. Zresztą czas płynął wtedy jednym szybkim strumieniem, bo tak bywa, kiedy siedem dni w tygodniu jest się w boju, łącząc kilka etatów w jeden. W budynku kina Kijów pojawiłem się z godzinę przed wyznaczonym czasem, w myśl zasady, „że lepiej być godzinę wcześniej niż minutę za późno”.  To daje poczucie wewnętrznego spokoju i jest wtedy czas na wszystko. Nawet na kieliszeczek piołunówki na pobudzenie krążenia.

 Jako współpracownik Galicji Production dostałem zadanie wyopaskowania zespołu i całej ekipy technicznej. Kręciłem się więc po obiekcie w poszukiwaniu Heyowców i ich załogi. Niektórych chciałem zaopoaskować po trzy razy, ale to tylko z tego powodu, że oni wydawali mi się tacy do siebie podobni, wszędzie było już ciemnawo a piołunówka i adrenalina działały na wysokich obrotach. Do tego gości zespołu było więcej niż ostatnio i głupiałem z lekka. Poza Kasią wokalistką, dobrze kojarzyłem basistę, pamiętając go z Kolaborantów czy Dezertera. Do twarzy wiele razy widzianych pamięć miałem. Tak mi się przynajmniej wydawało.

Po wykonaniu zadania, czuwałem. Kręciłem się tu, kręciłem się tam, pilnując, żeby nikt obcy nie wlazł za kulisy i nie naruszył świętego garderobianego spokoju. Tu wypaliłem z muzykami papieroska, tam wypiłem kawusię, cały czas zachowując czujność. Było bardzo miło. W końcu drugi koncert w Krakowie wyprzedany, na przestrzeni tygodnia grany, a i w całej Polsce trasa okazała się sukcesem. Niesamowite. Często zastanawiałem się jak to jest, że HEY daje radę dublować w Krakowie wydarzenia, a z Kultem nigdy nie pojawiła się szansa na taką akcję? Ciekawe.

Kasia moja Notoryczna Narzeczona dojechała o czasie, na kilka minut przed rozpoczęciem koncertu. Żeby nie przebijać się przez główne wejście, wprowadziłem ją przejściem zarezerwowanym dla zespołu. Znany zespół onieśmielił narzeczoną bardzo, ale to co stało się kiedy zobaczyła jednego, a precyzyjniej jedną z jego gości, zaskoczyło nawet mnie, obytego ze światem szoł, biznesu i audio wideo. Kiedy przechodziła przed kobietą w wieku średnim, którą ja wcześniej opaskowałem i z którą zamieniłem już nie jedno słowo, zamurowało ją tak bardzo, że nawet dzień dobry nie wydukała. Notoryczna, nie kobieta gość. Jako nieobeznaną w świecie artystów, szybko przemieściłem ją na widownię. Potem wróciłem na tyły dopilnować punktualnego wyjścia zespołu.

Na sali, moja narzeczona trwała dalej w szoku, coś bełkocząc o aktorach, aktorkach, muzykach, zaskoczeniu, kiedy przysiadłem się na moment posłuchać soundu. Nie kumałem kompletnie o co jej chodzi, za to poczułem nagle, że skoro koncert się już rozpoczął a wszystko gra, to mógłbym sobie wyskoczyć, tak na jednej nodze, na zwiady posłuchać co tam w garderobie piszczy, a przy okazji strzelić darmowego maluszka za fatygę. Pierwsze napięcie związane z rozpoczęciem sztuki schodziło, pomimo tego, że nie ja byłem organizatorem.

– Zaraz wracam. Lecę skontrolować teren. – zakomunikowałem partnerce i poszedłem rozprostować wątrobę. Znaczy kości.

Na antresoli przy barze Janusz sączy wodę. Nie pił już rok z okładem, ale problem alkoholizmu nie był mu obcy. Widział, że mnie nosi jakoś dziwnie, więc zanim otworzyłem gębę, Pan Jan z uśmiechem i po żołniersku zapytał:

– Banieczkę?

Ochotę miałem wielką, ale że w tygodniu starałem się nie nadużywać, byłem twardy.

– Nie, stary, podagra nie puszcza. – zdecydowanie odmówiłem podpierając się chorobą, która kilka miesięcy wcześniej mnie dopadła.

I tak jak szybko odmówiłem, tak równie szybko dałem wszystkim, a głównie sobie, ostatnią szansę.

–  A piołunóweczkę macie? –  skierowałem zapytanie do barmanki, co zabrzmiało niemal jak „sprawdzam” w pokerze. Tylko co chciałem sprawdzić, skoro godzinę temu z okładem, już przy barze parkowałem i piołunowałem się?

– Oczywiście że mamy. Podać dwadzieścia czy czterdzieści? – dziewczę za barem z niezwykle miłym uśmiechem nie pozostawiło mi wyboru. Na szczęście. Praca w muzyce bez picia jest jak burza bez deszczu. Przynajmniej tak wtedy myślałem.

– Czterdzieści poproszę miła pani, w końcu mały nie jestem. – oddałem dobro  z uroczym uśmiechem, przetwarzając na pozytywną energię myśl o bani, lufie, wódzie.

Koleżanki pani barmanki z podziwem patrzyły jak sprawnie trzepnąłem malucha, przegryzłem cytryną i niemal jednocześnie wyciągnąłem kasę żeby uregulować za wypite.

– Ja stawiam. – rzekł prezes szybko ucinając spekulację co do rachunku.

– To ja na druga nogę poproszę. – szybko podniosłem poprzeczkę korzystając z darmowego baru – Strzelę i lecę do garderoby sprawdzić czy wszystko jest okej.

Zadowolony z  faktu uroczej współpracy na linii organizator – społeczny pomocnik, zgodnie z obietnicą, polazłem na obchód zaplecza i jednocześnie korzystając z okazji postanowiłem coś przekąsić pod wcześniej pite. Kiedy dobierałem sobie na chleb razowy gruboziarnisty wędlin, serów i warzyw różnorakich, poczułem smród.

I nie był to tylko smród ode mnie. Oczywiście byłem podpity lekko, w dodatku po całodziennej pracy w robocie, w niezbyt świeżym ubraniu i jeszcze na deser upocony od ciągłej szwędaczki. Już notoryczna zwróciła mi na to uwagę jak zapadliśmy się w fotele na sali, że niestety ale śmierdzę. Ten smród poczuty był smrodem palonych na potęgę papierosów. Tak. Na potęgę i do tego w garderobie, miejscu prawie że świętym, w którym szef wprowadził zakaz palenia kategoryczny. Sam będąc palaczem potrafiłem rozróżnić smrody od zapachów. Palenie w miejscach niedozwolonych było tym pierwszym. Nadszedł czas żeby się wykazać i do tego pokazać wszystkim, kto tu ustala reguły i jeszcze je skutecznie egzekwuje.

Dla kurażu nalałem sobie w plastikowy kubek rudej wódki, wylewając kilka gram na sandała, trzepnąłem szybko i zacząłem węszyć.

W ciemnym kącie bekstejdżu kobieta gość HEYa jarała fajki jak smok wawelski siarkę. Postanowiłem działać zdecydowanie i ostro, ale trochę obleciał mnie strach, żeby sobie nie nagrabić u zespołu. Postanowiłem więc przed pokazaniem swojej bezwzględności, scedować zadanie na barmana i to jemu kazać rozwiązać problem.

– Kolego, tu nie wolno jarać, a tam ktoś pali. Nie przeszkadza ci to?

– W tym konkretnym przypadku nie. – odpowiedział budując zdanie oparte na czterech słowach dziesięć sekund, bo tyle czasu zajęło mu zaklasyfikowanie mnie w kategorii debili, nieuków i tumanów, którzy na dodatek chyba telewizora na chacie nie mają i chuja w życiu widzieli.

„Dobra, dobra”, pomyślałem sobie, „po chuj ta spinka? Komu i na co potrzebna. Sam załatwię sprawę”, przy czym kątem oka wyłapałem kolejną szarą na myszach, stojącą obok kopcącej czarnej damy.  Podszedłem płynnie, bo już byłem w takim płynnym stanie, i niby że tak od niechcenia, niby niechlujnie, zacząłem sobie nalewać łyski, ale z dbałością, starannością, żeby nie uronić ani kropelki, bo pani już na mnie zerkała . To wyuczone niechlujstwo miało pokazać całą moją maczowatość. W końcu sroce spod ogona nie wyskoczyłem, znany być powinienem, bo przecież znałem samego Kazika i w Kult Ochronie dziesiąty rok chodziłem. Odwaga mi wracała do wprowadzenia porządku żelazną ręka.

W myślach zacząłem układać formułkę o niepaleniu w danym miejscu, gdy nagle uświadomiłem sobie, że leję sobie łychę nie do szklanki a do sandała.

– Kurwa mać! – puściłem przez zęby a na ramieniu poczułem silną męską dłoń.

– Co się dzieje? – menadżer zespołu nadszedł niespodziewanie.

– A nic, nic. Tylko ta dziewczyna co jest z wami pali tu, w garderobie. A tutaj palić nie wolno. No Janusz mówił. Musi wyjść na pole.

– Ona nie musi. Ona tu może. – popatrzył na mnie jak na debila, uśmiechnął się i odszedł.

Ale się wykazałem, nie ma co. Pod moim nosem takie łamanie żelaznych reguł i zasad? Jak się Janusz dowie, to mnie już nigdy nie zaprosi. Ani jako gościa ani do pomocy. Zacząłem siebie i całą sytuację usprawiedliwiać. „Może chłop ją rzucił albo co?” pomyślałem i dlatego jest ona taka smutna i jara na smutno, zamiast koncertu słuchać. Nagle zszedłem na ziemię i  przypomniałem sobie, że ja na koncercie kurwa jestem, i jeszcze z Kasia moją kochaną. I że moje kontrolowanie niewiadomo czego strasznie się przedłużyło.  Wykonałem więc setę łychy na szybkości i pobiegłem na swoje miejsce.

Nie minęło więcej jak półtorej kawałka, kiedy następny utwór Pani Katarzyna zapowiedziała w najlepszym konferansjerskim stylu. Z emocjami. Pięknie jej to wyszło. Było o dzieciństwie, przyjaźni, Szczecinie i Warszawie. A wszystko to spinać miał gość zespołu, specjalnie na ten koncert zaproszony. Zespół zaczął grać, gość wyszedł na scenę a Kasię jakby  piorun trzepnął. Drżąc z emocji, pokazując na scenę, wydukała:

– To ona!

– Jak ona? – zapytałem zaskoczony, bo kobieta którą chciałem ustawiać kilka minut wcześniej w garderobie, teraz miałą zagrać co prawda z HeYem na ukulele, ale czy to miał być powód do takiego zaskoczenia?

– Tomek, to Róża z tego filmu „Róża” w kanał plus. Tego który razem oglądaliśmy. Tego takiego strasznego. A ty nawet popłakiwałeś.

– Że ja? Płakałem? A z Róży to ja tylko Dorocińskiego pamiętam, bo go uwielbiam, to fakt, ale że ona też tam gra? Kogo?

– Różę pijaku.

– No co ty. Nie wierzę. – taki jestem jak widać znawca.

– Naprawdę.  Od godziny próbuję ci o niej opowiedzieć! Że jak ją zobaczyłam to mnie zamurowało. Tomek, to jest Róża, naprawdę. – Kasia dalej była w szoku.

A ja zaczynałem być. Bo stanęła mi przed oczami ta okropna scena gwałtu, przez którą nie spałem przez kilka nocy. I w ogóle był to jeden z nielicznych polskich filmów które obejrzałem od deski do deski, w milczeniu. I ja tę pokrzywdzoną w filmie dziewczynę chciałem ustawiać. Wstyd.

Świętowanie po sztuce odbyło się natychmiast. Nikt specjalnie nie czekał, bo choć alkoholi mało nie było, to i koncert był bardzo udany, tak w odczuciu zespołu jak i gości i organizatora, więc świętować było co. 

Pobudzony i ożywiony wcześniejszymi trunkami, zgodnie z zaleceniem Janka wsparłem menagera w akcji podpisywania płyt i wspólnych z gwiazdami zdjęć. Działałem bez usterek. Może za szybko i za sprawnie, ale przy ogólnym śmiechu i zadowoleniu zespołu,  przemielając tabun fanów w trymiga. Po wszystkim odnalazłem swoją Notoryczną i rzuciliśmy się w wir życia towarzyskiego.

Pierwszą zaatakowałem świetną wokalistkę, która siedziała na uboczu z wybitną aktorką.

– Noooo! Piękne to było! Koncert jak marzenie. Znakomity. A ten kawałek z koleżanką? Bomba. Aaaaa. Nie przedstawiłem się. Gómi, znaczy Tomek, a to Kasia, moja narzeczona. Ja tu ledze pomagam trochę.

– Siadajcie. Cieszę się ze się podobało. Siadajcie.  – świetna wokalistka była w nastroju bardziej niż przysiadalnym. – Agatę znacie?     

– Znacie, znacie. Znaczy ja to nie poznałem ale Kasia to tak. Aż ją zamurowało. Serio. A ja to nie poznałem, bo na filmie to jakaś inna mi się wydawała. No i  tam grał, ten, no, zapomniałem. A nie, mam. Dorociński. A ja go uwielbiam. Ale teraz to tak. Poznaję. Jasne że poznają! – paplałem jak potłuczony, bo tak miałem jak byłem w drugim biegunie choroby dwubiegunowej, tym wysokim, a do tego wódkę niejedną przyjąłem, a może i coś jeszcze chemicznego, na perfekcyjne pobudzenie. Gęba mi się nie zamykała a i czasy szczenięce mi się przypomniały, jak to z muzyką Hey się poznałem – U Kury, to było, Pani Kasiu, u Kury. Pyta nas Kura, jak żeśmy do niego przyszli po szkole, czy Hey już słyszeliśmy ? I my mu mówimy że nie, a co to za zespół? I Kura mówi, że zespół polski, nowy, fajnie grają i tam taka dziewczyna w tym zespole na wokalu śpiewa i tak fajnie, no tak, jak on to powiedział…, no że tak po pankowemu charczy! – wypaliłem jak głupi, bo raczej Kura tak nie powiedział.

– CO ROBI ??? – przygwoździła mnie wzrokiem do podłogi – CHARCZY ???!!!

– No tak Kura powiedział, że charczy Pani, i jak puścił kasetę wtedy, to myśmy się zakochali  w pani głosie na amen. No wtedy, jak mieliśmy jakieś dziewiętnaście lat. Naprawdę. – nawijałem już zupełnie pogubiony .

Chciałem wszystko poprostować, bo Kura pewnie o żadnym charczeniu nie powiedział, tylko co najwyżej o charakterystycznej chrypce. Ale brakowało mi słów, a aktorka Agata patrzyła na mnie przez łzy, parskając śmiechem, a wokalistka zebrała się w sobie i wypaliła we mnie ostro i bardzo groźnie:   

– Przestań mi mówić Pani Kasiu!

Ci najbliżej nas zamilkli i zerkali w stronę gwiazdy.

– Jestem Kasia. – powiedziała spokojnie i do tego z cudownym uśmiechem na twarzy.

Ciśnienie które wytworzyłem przez swoje ubogie słownictwo i słabą pamięć opadło z wielkim sykiem, i wszystko wróciło na właściwe tory. Moja głupota i gadulstwo też. Złapałem oddech i zabrałem się za filmową Różę. Tym razem przy wsparciu Notorycznej.  Mogło więc być podwójnie dziwnie, ale tego już tak dobrze nie pamiętam.

Tak mniej więcej, ale z mojej strony więcej, wyglądały pierwsze koncerty w Kinie Kijów, które położyły podwaliny pod dziesiątki późniejszych sztuk jakie tam pan Janusz zorganizował. W kilkunastu uczestniczyłem, w kilu pomogłem, a kilka nawet współtworzyłem. Ale o tym będzie innym razem.

Resurrection FC Barcelona

Są rzeczy które nie mają się prawa wydarzyć. Są chwile których powinno nie być. Są historie nie z tego świata.

Posłuchajcie.

Zawsze kibicowałem Barcelonie. Nie jakoś fanatycznie, ale kibicowałem. A po feriach spędzonych w 2017 roku w stolicy Katalonii, to już miąch stał się taki poważny. W końcu byliśmy tam z synem.
Tam.
W świątyni futbolu. Najpierw, w drugim dniu pobytu, na nieziemskim meczu z Atletico, a dwa dni później na zwiedzaniu muzeum i obiektu. Byliśmy na trybunach, bez mała na płycie, w szatni gości i w tunelu z którego wychodzi się, żeby pokazać się całej galaktyce. Tak. Galaktyce.

I żeby tylko jednej.

Tym bardziej smakować miały mecze Barcy oglądane w TV. Zwłaszcza te w Lidze Mistrzów.
Po naszym powrocie Barcelona FC pojechała do Paryża, żeby w 1/8 zagrać z PSG. Zagrali na zero. Na zero z przodu i na cztery z tyłu. Pogrom, deklasacja, upokorzenie. Rewanż wydawał się formalnością którą trzeba było z przyzwoitości odbyć.

Ale dopóki piłka w grze i takie tam pierdolenie.

Zasiedliśmy z synem o 20:45 przed TV, nażarci stekami okraszonymi wanną frytek. Pozwoliłem sobie zażartować, na minutę przed zawodami, że jak strzelą nasi dwie bramki do piątej minuty, to jest szansa. Wiara więc była potężna. A kiedy po dwóch czy trzech minutach padł gol dla FCB wszystko było jasne. Barca awansuje.
I chociaż potem była męka, to przecież komentator powiedział, że Neymar obiecał kolegom, zakładając się z nimi, że dwie bramy zapoda. Do przerwy 2-0 ( Iniesta, Iniesta, Iniesta), a zaraz po przerwie Messi na 3-0 i potrzeba było już tylko jednej bramki do dogrywki a dwóch do awansu do kolejnej rundy. A czasu było w cholerę. Czterdzieści minut z okładem, plus to co mógł doliczyć Pan Bóg Rozjemca tu na murawie, zesłany pod postacią sędziego.

I bramka padła. W 61 minucie. Na 3-1. Paryżew pozamiatał wszystko i wszystkich.

Para z kotła zeszła, szalik spadł na podłogę, a wkurwiony syn, człowiek małej wiary, uciekł do komputera, bo tam z joystickiem w ręce był panem sytuacji. Tego przed TV nie czuł.
Ja wierzyłem. Wierzyłem bardzo. Z podłogi przeniosłem się na sofę i przytulając się do ulubionej poduszki-serca w kolorze czerwonym, szukałem pozytywów.

Znalazłem.

Krychowiak. Polak. Reprezentant, któremu w PSG ni chuja nie idzie, przejdzie dalej ze swoją drużyną. Takie małe coś na otarcie łez. Może wszyscy ci, którzy go wygryźli z zielonej murawy, nałapią kartek i kontuzji i Krycha wróci do gry.
Tak pomyślałem i nie wiem czy skończyłem myśl i około 78 minuty…..

Tak kurwa.

USNĄŁEM!!!

Tak jak wtedy gdy Liverpool odrobił 0-3 z pierwszej połowy, a Jurek Dudek tańcząc przy rzutach karnych Dudek Dance, bronił strzał Szewczenki jak natchniony, żeby wznieść po wszystkim Puchar Europy.
A ja spałem od 48 minuty i rano nie wierzyłem w to co straciłem.

Tomek junior przypałętał się dokładnie w 95 minucie i chyba 16 sekundzie. Stanął przed telewizorem jak wryty, a ja jak wryty przebudziłem się. Na ekranie biegali jak oszaleli piłkarze Barcelony, młody patrzył z rozdziawionym ryjem to na mnie to na ekran. I kiedy w górnym rogu zobaczyłem wynik 6-1 uśmiechnąłem się słodko. Sen był piękny.

Sen. Sen który stał się jawą.

– Tato. Czemu nie wołałeś…
– O kurwa! Synu. Ja usnąłem…

Wykorzystując zdobycze techniki, cofnąłem rzeczywistość o 10 minut. Tom zasiadł na fotelu, ja usiadłem milcząc długo. Zakrzywiliśmy czasoprzestrzeń i była znowu 85 minuta, wynik brzmiał 3-1 i nic nie wskazywało na to, że to co widzieliśmy przed chwilą było prawdą.
Syn, jak gdyby nic się nie stało strasznego, mocniej zacisnął szalik na szyi i patrzył jak zahipnotyzowany w ekran. Hipnoza narastała wprost proporcjonalnie do opóźnionego przekazu, bo w 86 minucie Di Maria sunął od połowy sam na sam. I palnął, nie wiedzieć czemu, minimalnie obok bramki. Pewnie mój junior, piłkarskie beztalencie, by to ukłuł.
A potem było już to czego nie miało prawa być. 4, 5 i w 95 minucie, ostatniej z doliczonego czasu gry 6!
6-1 !!!
Straty odrobione z nawiązką.
Po raz pierwszy w historii światowego futbolu, zespół przegrywając 4-0 w pierwszym meczu, na takim poziomie rozgrywek, odrobił stratę i awansował dalej.

A ja po raz kolejny przespałem to co niewiarygodne, niemożliwe, nierealne.

Dlatego nie wierząc w to co dziś miało miejsce, musiałem to spisać. Bo przecież szybko po tym wszystkim nie usnę….

Pies Ceramiczny

Pan Poeta wpadł mi do sklepu jak ten sam wiatr. Jak na niego nadspodziewanie energicznie i żwawo.

– Marc Ribot gra w Katowicach 24 listopada. Jedzie? – rzucił mi za biurko informację.
– Jasne! – odparłem natychmiast i natychmiast zapomniałem kto gra, bo pamięci do imion nie mam , a co dopiero do nazwisk, czy nie daj Bóg do imion i nazwisk razem.
– Znakomicie. Mam obiecane pięć wejściówek. Jedziesz ty, Maciek, Tekla i Ola. Zmieścimy się?
– Oczywiście. Bezproblemowo. – Turanik to pojemne auto i taka miła piąteczka dawała szansę na podróż w komforcie.

Coś tam jeszcze pogadaliśmy, zanotowałem datę w telefonie komórkowym i Pan Poeta, który jest także Panem Wokalistą poszedł.

Jak już sobie poszedł, a klienci przemielili mi się nawet żwawo, odpaliłem telefon, żeby zobaczyć jak ja w ogóle z czasem stoję. Do Rajota, bo tak po dziesięciu minutach go nazywałem w swoim tumańskim braku pamięci do nazwisk, było jeszcze ze dwa miesiące. A ta niedziela, właśnie ta, 24 listopada miała być moją pierwszą niedzielą w listopadzie wolną i poświeconą na spędzenie czasu z rodziną, polską ekstraklasą, na kanapie, przy grzejniku odkręconym na 4. Bo na 5 termostat nie działa i grzejnik grzeje jak pojebany a ja na to muszę zarobić. Dlatego w planach marzyłem o grzejniku na 4.

Ale obiecałem.

W sumie bardziej niż nieobecności w domu obawiałem się zmęczenia po trasowego i depresji, która podstępnie już kilka razy zaatakowała wtedy, kiedy za oknem było szaro, buro i ponuro. Jesienią i bezśnieżną zimą. Wtedy to, nawet jakby nie wiem kto grał, to moje umęczone ja miało to w dupie i kazywało mi leżeć przed telewizorem i tempo wpatrywać się w byle co. Ale nie ze mną te numery Bruner i walczę. I jest od dłuższego czasu wszystko pod kontrolą.

Trasa z Kultem, w roli łapacza-ochroniarza w dziesięciu przypadkach i współorganizatora w przypadku jednym, przeminęła płynnie i cudownie.

Nawet taki grafik:

– Piątek. Na 10.00 do pracy. O 14.00 koniec i szybko na dworzec. 15. 17 pociąg do Łodzi Widzew. Tam dzięki serdecznemu koledze na salę. 19.00 – 23.00 robota fizyczna w hałasie ( ale mam stopery!)
– Sobota. 2.15 autobus do Krakowa. 7.15 w domu. 7.30-8.15 śniadanie, toaleta i na 9.00 do pracy. Ale to sobota więc tylko do 13.00. Stamtąd do domu, obiad, leżakowanie i 16.30 start do Katowic. 19.00-23.00 fizycznie w hałasie ( stopery dalej mam. Zawsze mam, jak nie zapomnę kupić w aptece). 23.47 powrót do domu. Jestem kierowcą, więc czysty jak łza. Dzięki temu mam taką znakomitą formę w codziennym życiu.
– Niedziela. Od 11.00 w Łaźni Nowej praca. Umysłowo fizyczna. Stres jak Rudy 102 pod Studzienkami. Do tego przed koncertem w hotelu gaśnie prąd, na jedną dobę, na sali jest ciepło jak w Afryce, a zespół co gra jest po Spodku i spodkowych baletach przy trunkach różnej mocy. Trudno. 
– Poniedziałek. O 1.30 jestem w domu. Umęczon jak Pącek pod Piłatem. Na 10.00 stawiam się w pracy. Byle do czwartku. Trzy Warszawy i jedynka w hotelu niosą 
nadzieję na regenerację.

O. Taki grafik nie złamał mnie tego roku. Ani fizycznie ani psychicznie. ( Dzięki Roman! Dzięki Seba!)

Na tydzień przed występem Ceramicznego Psa, w tym całym kotle pracowniczo-koncertowym, o całej wycieczce już zapomniałem. W głowie mi latał wianek, badylek i baran, a wszystko to działo się tu,tu,tu. Bo mój mózg mieszkał w Polsce. Do tego wszystkiego, żeby nie wypaść z muzycznego obiegu zbyt gwałtownie, na dzień przed wypadem do Katowic miałem dla Galicji oporządzić Lady Pank w teatrze Łaźnia Nowa, bo szef Janusz sobie Jarocin z lat 80 tych we Wrocławiu urządził. To pachniało mega zmęczeniem, planowałem więc po robocie z Pankami lekko nadużyć tego i tamtego, a niedzielę spędzić z rodziną i polską, tfu, ekstraklasą.

Koło środy albo czwartku misternie tkany plan uległ całkowitej zmianie.
Zanim pierwszy klient do teleskopów kropka pl dotarł, wpadł On. Pan Poeta i Pan Wokalista w jednym.

– Jadę do Łodzi. Ola poszła do pracy. I ten tego.
– Jasne. – zrozumieliśmy się w mig w sprawie akcja 200.
– A w niedzielę o której jedziemy? Musimy być przed osiemnastą pod klubem. Zanim zaczną wpuszczać ludzi, organizator nas wprowadzi. Jedziemy we czwórkę. Najwyżej sobie kogoś jeszcze weźmiemy. Szkoda żeby wejściówka przepadła.

O kurwa, zakląłem siarczyście w środku siebie, ale tak, żeby kolega nie zauważył, że o wszystkim w sumie trochę zapomniałem. A o koncercie na wyjeździe, całkowicie.

– A gdzie ten koncert jest dokładnie? – dobrze, że pamiętałem chociaż, że na koncert żeśmy się umawiali. 
– W Hipnozie. Na placu takim a takim w Katowicach.

Zanotowałem, żeby za chwil kilka nie zapomnieć. Na Google mapy sprawdziłem kilometraż i ustaliłem odjazd Turana na 16.30 spod sklepu z wiatrówkami. Żeby pasażerowie mieli blisko od Pana Poety do środka transportu. Usatysfakcjonowany Pan Wokalista, Poeta i zapomniałem wcześniej dodać,Pan Pisarz, w jednej osobie, wyszedł kontent bardzo, zająć się muzykowaniem w Polsce centralnej.

Czyli niedziela wypada mi w Kato. A tu jeszcze imieniny Notorycznej Katarzyny Narzeczonej w niedzielę oczywiście wypadły. Szczęście w starzejącym się nieszczęściu, w naszym gospodarstwie domowym imienin nie obchodzimy. Potrafimy co roku starzeć się z godnością i urodziny z tej okazji celebrujemy. Ale telefon na chatę wykonać musiałem.

– Heloł kochanie. Bo ja w niedzielę ze Świetlikiem do Katowic jadę. – rzekłem w aparat komórkowy.
– Wiem. Mówiłeś mi już dawno temu. – odparła narzeczona z wnętrza aparatu komórkowego.
– Tak? Znakomicie. To mogę?
– Jasne.

Jedno miałem poukładane. Teraz musiałem tylko nie ochlać się po Lejdich Pankach i obietnicę wspólnej podróży mogłem realizować zgodnie z obietnicą.
W między czasie wyguglowałem sobie wydarzenie, poczytałem z kim mam mieć przyjemność i nawet sobie na jutubie coś zapuściłem. Nie zmrowiło mi karku i rąk od łokci do dłoni, ale te dwa wysłuchane kawałki dawały nadzieję na coś bardzo fajnego.

W ogóle to ja mam kopę szczęścia. Do znajomych. Zwłaszcza tych mających trochę więcej czasu niż zwykli śmiertelnicy. Artystów tak zwanych. Oni czytają, oglądają, słuchają na potęgę i od czasu do czasu wyślą sms:
– To dobre. Przeczytaj!
– Znakomity serial. Musisz!
– Słuchałeś? Nie? Posłuchaj koniecznie.

Dzięki temu oszczędzam czas i dostaję zwykle porządny produkt do skonsumowania.

Niedziela nadeszła. Jak zwykle po sobocie. Wstałem rano nabuzowany, na lekkim, bardzo lekkim kacu i niestety bez auta w garażu. Piłeś nie jedź, zadziałało. Auto odebrałem zaraz przed wyjazdem. Spod nowohuckiego teatru. Zdrowy i gotowy do powożenia. I odkrywania nowego.

Ruszyliśmy punktualnie, nawet byłoby lekko przed czasem, ale kompania zebrała się pod sąsiadującymi z wiatrówkami teleskopami kropka pl. Zrobił się komplet, bo Ola jednak zdecydowała się na uczestnictwo. Pod Hipnozą, klubem ukrytym w wielkim budynku, przy dużym placu w centrum Katowic, wylądowaliśmy o umówionym czasie. Weszliśmy do środka przed publicznością biletowaną, zaraz po próbie, a w trakcie krzesłowania sali. Koncert na siedząco? Niech będzie. W końcu miał być też grany dżez.

Organizator zabrał naszą kamandę, z tym Panem Poetą na czele, pod scenę na której siedziało dwóch prawie dziadków. Jaśniejszy i ciemniejszy, a ten ciemniejszy z przedziwną jak na człowieka czaszką. Ktoś, nawet wiem kto, stwierdził, że ta dziwna dwuczłonowa czaszka to od słuchawek jest. Ta. Na pewno.

Pierwszy był tym na którego przyjechaliśmy, gitarzystą nie z tej ziemi, a drugi też był tym na którego przyjechaliśmy. Basistą z palcami pianisty. Zaraz okaże się oczywiście, że nie mniej genialnym. Ribot przez jakiś dłuższy czas nawet na nas nie spojrzał. Grzebał przy swojej gitarze akustycznej. Spojrzał za to basista i się ucieszył i z Panem Poetą naszym przywitał. Po tym wstępie poszedł sygnał, żeby Nasz Człowiek od słowa pisanego i śpiewanego z gośćmi od Ceramicznego Doga zaśpiewał. Na to ten Znany od nas się lekko mocno stremował i poszedł z resztą załogi palić papierosy w palarni, a ja się zabrałem za pomoc w krzesłowaniu sali. Z nudów, bo nie jaram od ponad roku.

W przed koncertowym międzyczasie doszło do spotkania na zapleczu naszego Pana Poety z zespołem. Trema Panu Poecie, który miał lada chwila być wokalistą u Wielkiego Gitarzysty, uleciała, Ola tłumaczyła to co organizator tłumaczyć pozwolił, jutube zagrało w telefonie „To ten sam wiatr” i mieliśmy gotową niespodziankę. No i basista pochwalił się znajomością twórczości pisanej naszego Mistrza.

Zasiedliśmy się w rzędzie pierwszym, bo tam organizator zorganizował nam miejscówki. Równo piętnaście minut po wyznaczonym czasie zaczęło się. Lekko niemrawo, nie wszystko chodziło jak trzeba, ale kilka grzebnięć w podłodze do której była wpięta gitara pana Marca, kilka poprawek ze stołu realizatorskiego i ruszyło. Po trzech kawałkach byłem już pozamiatany. 
Ze sceny leciał taki pank rock dżez, że ja cie nie pier… i te sprawy. Gitara tak szyła, że Matko Boska nie uwierzysz. Był pank, była szczypta dżezu, blusa, byli Bisti Bojsi jak żywi. Była improwizacja, zrozumienie wzajemne grających i cuda na gitarę, bas i perkusję, którą obsługiwał chłopak jak z amerykańskiego snu, co stwierdziła Ola. Sen snem, nawet amerykańskim, ale chłopak zasuwał mistrzowsko.

Tekla tańczyła siedząc, panowie Świetliccy czujnie obserwowali spektakl, co chwilę potrząsając głowami z zachwytu, a ja zbierałem szczękę z podłogi. Było kurwa mać ZAJEBIŚCIE.

Set składał się z dwóch części, jedna lepsza od drugiej. A na bis Mistrz Gitary Marc Ribot zaprosił na wokal Naszego Człowieka. I poszła siedmiominutowa interpretacja „Tego samego wiatru”. Bez przygotowania. Z serca, z duszy, z talentu i miłości.

Tak było.

Dzisiaj jest wtorek. A w uszach dalej gra. Ostatnia płyta Ceramic Dog. Przesłuchana już z sześć razy. Lecę na internety szukać wcześniejszych historii. Bo nie ma wyjścia, trzeba się z tym dalej mierzyć. I tak uczynię.

Taki dobry Didi.

– Psesuńcie się. Z dlogi. Ja jestem na okładce płyty! – rumor robił się gdzieś w połowie placu.

– Z dlogi kulwa! Z dlogi! Jestem na okładce płyty! – Łysy, lekko sepleniący koleś bezpardonowo przepychał się prze tłum zgromadzony na koncercie Kultu w mieście Tarnów, żeby zainstalować się przed barierkami a najlepiej na samym ich środku.

Jak już to zrobił, bo hasło „ jestem na okładce płyty” zadziałało, dawał znać wokaliście zespołu Kult, że oto jest.

– Kazik! Kazooooooo! Kaziiiiiik! – darł się w niebogłosy i w charakterystyczny sposób składał dłoń, w taką formę jakby wody chciał nabrać, albo jakby nasz Papież Jan Paweł Second pozdrawiał wiernych. I kiwał nią od siebie i do siebie, trzymając ją na wysokości głowy częścią zewnętrzną ku wokaliście..

On, Warszawiak, fan Kultu, najwierniejszy z najwierniejszych kibic warszawskiej Legii jest tutaj, gdzie nikt jakoś specjalnie by się nie wybierał, jeśli nie był by z Tarnowa albo chociaż spod bliskiej Tarnowowi okolicy. Istniała jeszcze inna opcja. Taka jaka kierowała moją, Wojtka i właśnie tego łysego z Warszawy rzeczywistością. Fanatyzm. Do Kultu, Kazika i wszystkiego co się z tym wiązało.

Wszystko to miało miejsce z początkiem XXI wieku, gdzieś w jego czwartym albo trzecim roku. To, że Kult zagra w Tarnowie i że ja tam będę było oczywiste. Nasze,czyli notorycznej i moje, gospodarstwo domowe było wyposażone w samochód osobowy marki Seat Cordoba koloru zielonego i dawało to poczucie swobody w spełnianiu swoich ukrytych dziwactw. Takimi jawiły się znajomym moje podróże z i pod prąd, za Kultem po Polsce południowej.

Dla towarzystwa i też z miłości, bo jeszcze wtedy ją do Kultu miał, zabrał się ze mną Wojtek, znany w kultowym światku jako Człowiek Łoś. Ksywka wzięła się od czapki w jakiej paradował kolega miły na koncertach Kultu, zawsze będąc w okolicach barierek, co zostało mu do dziś, tylko ulubieńcy się lekko zmienili. Ale dalej są to zespoły trzymające wysoki poziom zarówno muzyczny jak i tekstowy. Jak mój Kult.

Daleko nie mieliśmy i nawet brak jeszcze wtedy autostrady nie stanowił problemu, bo słynna E 4, trasa na wschód i zachód Polski od Krakowa, prezentowała się, jak na warunki drogowe tych czasów, znakomicie. W końcu śledziłem jej rozwój od czasów grube Brzesku. Koncert miał odbyć się gdzieś niedaleko rynku, w czymś, co przypominało amfiteatr. Fajna miejscówka, a to już była połowa sukcesu. Ludzi naszło się sporo, w końcu Kult w Tarnowie nie zdarza się często albo i nawet bardzo rzadko.

I trwał ten koncert i trwał, jak wiele innych w tym czasie, kiedy to co napisałem na początku, czyli przebicie łysego kolesia pod scenę nastąpiło i stało się dla mnie wydarzeniem które wpłynęło znacząco na resztę mojego życia. I jego też.
Po koncercie uzbrojeni w identyfikatory udaliśmy się na tyły sceny pogadać z zespołem. Łysy go nie miał i stał przy ochronie krzycząc ile sił w płucach:

– Kazo, Piotlek, Janus. To ja! Didi! Chłopaki! Nie chcą mnie wpuścić!

Długo to nie trwało, bo i ochrona miała go dość i chyba Pewu usłyszał Didiego i wpuścił go na tyły. Jezus Maryja Józef i wszyscy święci do roku 780. Ale gość miał gadane. Gadał i gadał i gadał. Wyrzucał z siebie dziesiątki informacji na minutę.

– To Didi. Kolega z Warszawy. Jest ze znajomymi w Bieszczadach. Stwierdził, że skoro jest niedaleko, to przyjechał na koncert. – Kazik przedstawił nam gadułę. – Słuchajcie. Śpimy pod Tarnowem w zajeździe, jedźcie z nami.

– Jasne. Mam auto, zabierzemy Didiego i przyjedziemy.

Nowo poznany kolega zabrał się z nami. Trochę mniej mówił, był czujny, skoncentrowany, teraz to on słuchał i najwyraźniej nas rozpracowywał. Wyglądał na kolesia, który łatwo się nie zaprzyjaźnia, dopóki nie rozpozna w drugiej osobie kogoś, komu można zaufać. Ale tak czy siak, pierwsze wrażenie było z mojej strony pozytywne. Kolega Kazika jest też moim Kazikiem. Znaczy kolegą.

Do hotelu dotarliśmy błyskawicznie i równie błyskawicznie rozpoczęliśmy biesiadę. Kazik z kolegami, Łosiem i Didim poszli w wódeczkę, a ja jako kierowca rzuciłem się na koka kolę.

– Wies. Pojechaliśmy w Biescady zeby się zabawić. No wies. Całą bandą. A ja tu bez biletu dojechałem bo mi się pieniądze skońcyły. Ale co tam. Wlucę tak samo. – Nawijał bez zatrzymania nowy znajomy. Jak karabin maszynowy a lekka wada wymowy nadawała jego słowom takiego radosnego polotu.

– Idę do kibla. – powiedział w pewnej chwili wokalista Kultu i wstał.

– Kazo. Kazo. Ale wlucis? No weź. Wluć kulwa. Pogadamy. – Nawijał Didson, jakbyśmy trzy godziny spędzili w ciszy. – No weź. Nie idź. Siadaj. Ale wlucis?

– Wrócę. Ale teraz muszę do kibla – Kazimierz zaśmiewał się obiecując powrót a Didi i tak nie wierzył. No tak miał wtedy.

Oczywiście Kazo wrócił, wódeczka za wódeczką znikały i zaraz po pierwszej w nocy Rafał, bo tak Didiemu dali na chrzcie, umarł. Jak każdy spożywający, który przeholuje. Z głową wbitą w stół.

– Kurde. Nie dam rady go przenocować. Gómi, zawieziesz go na dworzec? Ma wracać w Bieszczady, pociąg ma rano. Tu nie ma miejsca.

– Zawiozę. Nie ma sprawy. – zgodziłem się bez problemu, pomimo tego że osoba podwożona nie działała, nie żyła, nie kontaktowała. Do tego Łosiu też był podlany, ale przynajmniej chodził i kontaktował. O tyle o ile.

Wspólnymi, Kazikowo-Gómianymi siłami zapakowaliśmy Didiego na tylną kanapę Seacika i ruszyłem na dworzec PKP w Tarnowie. Liczyłem w duchu na zmartwychwstanie pasażera, ale kiedy to miało nastąpić, nie wiedziałem. Nawet Jezus potrzebował przecież czasu.

Głęboką nocą na dworcu w Tarnowie nie działo się nic. Poza kilkoma taksówkami nie było nikogo. Do tego było ciepło, bo wszystko działo się raczej wiosną już rozkwitłą ciepłem i soczystą zielenią. Obok dworca, Tarnów ma mały park. Były ławki, była nadzieja na regenerację. Wytargałem Didiego, który dalej nie chciał współpracować ani trochę i ułożyłem go na najbliższej ławce. Coś wtedy zabełkotał i stwierdziłem, że mi po prostu dziękuje. Z całego serca i nieżywego ciała. Taki dobry chłopak. Didi.

Dla uspokojenia sumienia podszedłem do taksiarzy i poprosiłem, żeby mieli oko na kolegę. Żeby go nikt nie zaczepiał, nie budził i tak dalej. O to, że go okradną się nie martwiłem. Didi był materialnie goły jak noworodek. To dawało komfort i pewność, że goło i wesoło jest, było i jeszcze czas jakiś będzie.

Wsiadłem do maszyny, odpaliłem silnik, wrzuciłem jedynkę, poprawiłem lusterko wsteczne, to koło głowy. Najpierw spojrzałem na Wojtusia który usypiał, potem zwolniłem sprzęgło i już jadąc spojrzałem jeszcze w poprawione przed chwilą lusterko wsteczne. Postać którą złożyłem na ławkę zmartwychwstawała. Nieprzytomnie zwlekła nogi na twardy grunt, wstała niepewnie, kiwając się na boki i jak w zwolnionym filmie, niczym starzec blisko setki na olimpiadzie dla weteranów, ruszyła za mną. Za seatem.

Na ten widok oczy mało mi nie wyskoczyły z orbit. O ja cię nie pierdolę. Nie teraz! Didi! Nie teraz zmartwychwstawaj. Ja muszę do domu! Do narzeczonej, do dziecka. Ja sobie z Tobą nie poradzę. Nie dziś. Nie teraz. Błagam!

Oczy mi się zaszkliły, wcisnąłem gaz do dechy i tak po ludzku spierdoliłem, zostawiając Rafałka na pastwę losu.

 Histeria literackiego spotkania o Kaziku i Kulcie.

To, że zrobię spotkanie literackie odnośnie Białych Ksiąg Kazika i Kultu wiedziałem już od dawna. Momentem decydującym było spotkanie z młodym Kaziem Staszewskim, synem starszego Kazimierza Staszewskiego, na koncercie w katowickim Spodku.

– Kazio, masz książki ze sobą? – zagaiłem, bo jako fanatyk musiałem uzupełnić księgozbiór, chociaż co do Białej Księgi Kultu, Kazik mnie tonował w zakupie, bo doszły do księgi tylko opisy ostatnich dwóch płyt, a to co dołożone, można już było znaleźć w Teraz Rock.

– Mam Goomi. W hotelu.

– A gdzie śpicie?

– A tam, za rondem, w hotelu Katowice. Wpadnij jutro to ci dam.

– Jakie dam. Zakupię. – określiłem się, bo książki tanie nie były i nie chciałem młodego Kazika ciąć na koszty –
To do jutra, wpadnę przed śniadaniem.

Po sobotnich „spodkowych balach” czyli największym od lat koncercie Trasy Pomarańczowej, ruszyłem nie zarzyganymi chodnikami, spacerkiem do hotelu w którym bazę mieli moi serdeczni znajomi z KosmosKosmos, Kazio i Karolina.

– Czekam na dole. – przekazałem telefonicznie swoje położenie, będąc w holu hotelu Katowice.

Po chwili w moich rękach wylądowało kilka kilo słowa pisanego, pod postacią ogromnych ksiąg, na dodatek oprawionych na twardo. Kompendium wiedzy o Kulcie i projektach solowych Kazimierza Staszewskiego trafił w dobre ręce.

– To prezent Goomi. Nic nie płacisz. Naprawdę. To dla nas przyjemność. – usłyszałem.

– Dziękuję kochani. A jakby co to ja pomogę przy spotkaniu w Krakowie jakby ktoś chciał takie zrobić! – zgłosiłem gotowość w zamian za prezenty.

– Super. Będziemy w kontakcie!

I już po wyjściu z hotelu zacząłem knuć co i jak. Wszystko zgłosiłem bohaterowi ksiąg Kazimierzowi, żeby nie było. Ucieszył się i pobłogosławił pomysł.

Tak minął rok. A dokładniej z dziesięć miesięcy.
W międzyczasie spotkaliśmy się na Teneryfie, dokonaliśmy kilku wymian myśli internetowymi i telefonicznymi kanałami i nic z tego, w sprawie spotkań, nie wynikło. A to terminów nie było, a to Wokalista był poza Rzeczypospolitą, a to to, a to tamto.

W tym samym międzyczasie, a nawet dużo wcześniej, kilka albo i naście takich spotkań z pisarzami przeżyłem. A bo to człowiek nie zwierze i czasem coś tam przeczyta. Tak mam, że czytać lubiłem i lubię, a teraz mi się coś we łbie przestawiło to i pisać co nieco próbuję, tak dla hobbystycznego zabicia czasu. I dla wspomnień połapania.

Wieczorki autorskie ze Sławkiem, Zośką, Marcinem, Pawłem, Kazikiem, Leszkiem, Jarkiem i innymi piszącymi i opisywanymi, były przesympatycznie spędzonym czasem. Czytać fajne rzeczy, rozmawiać o fajnych rzeczach, poznać piszących fajne rzeczy, to cudowna odskocznia od szarości dnia codziennego. Taki miodek na torcie życia. Szkoda tylko, że doba nie ma czterdziestu ośmiu godzin. Można by wtedy pójść dalej i dalej i dalej i dalej…

Przy pierwszym spotkaniu literackim tak bardziej czynnie uczestniczyłem po napisaniu prze Jarka Dusia „Taty mimo woli”. Wszystko zaczęło się od telefonu.

– Cześć. Tu Kazik.

– Cześć co tam?

– Empik robi nam spotkanie. Mnie i Jarkowi. Zwracają za przejazdy a za noclegi nie. I pomyślałem, że może u ciebie moglibyśmy przenocować?

CO??? – oniemiałem wewnętrznie. Mój idol od młodego chce u mnie prze no co wać???

– No jasne. Nie ma sprawy panie Kaziku! – zameldowałem przeszczęśliwy.

– Fajnie. To bliżej terminu się odezwę.

W sumie to już raz odebrałem podobny telefon. Ale nie taki z noclegiem u mnie. Ale to był taki pierwszy i najważniejszy. Taki który każe ci się postawić w szeregu z napisem „Kolega Kazika”, z dumnie wypiętą piersią i głową w chmurach. Ale ty wiesz, że pokora, kurwa mać, tylko pokora każe ci nie oszaleć ze szczęścia.

Jakoś tak to było, w roku 2007. Od dwóch lat byłem już członkiem Kult Ochrony, od mniej więcej osiemnastu zagorzałym fanem,a od piętnastu fanatykiem. Do tego od ośmiu lat bliską zespołowi Kult i innym kazikowym formacją osobą.

Telefon zadzwonił wtedy naprawdę niespodziewanie.

– Cześć. Tu Kazik. Bo my byśmy z tego zaproszenia skorzystali. Tylko żeby był ten hotel na Kazimierzu.

– Jasne. A kiedy?

– Przyjedziemy w przyszły piątek. Do niedzieli.

– Znakomicie! Wszystko pozałatwiam i zorganizuję.

– Dobra. Zdzwonię bliżej przyjazdu.

To była, pamiętam jak dziś, najbardziej niespodziewanie niespodziewana rozmowa telefoniczna. Taka z serii: siedzi Pan? Nie? To niech Pan lepiej usiądzie!

Przebić ją mogła tylko rozmowa nocna, podczas której wokalista Kultu i innych odwołał nagranie się dla Wu-Hae na płytę. Ale o tym innym razem.

– Kaśka!!! – darłem się do słuchawki- Kaśka!!! A bo Kazik z Anią w piątek przyjadą do nas!!!

– Jezus Maria. Jak to do nas?! – zdziwienie u Notorycznej było nie małe.

– No do nas do Krakowa. Zapraszałem Kazika kiedyś tam, nawet mi to z głowy wypadło, no i on z tego zaproszenia chce skorzystać!!! Uwierzysz???

– No co ty… – nie wierzyła jeszcze.

– No. Ale jaja. Ale nie martw się. Hotel im ogarnę na Kazimierzu. Pozwiedzamy, posiedzimy. Będzie fajnie.

– Nie wierzę. – powiedziała dalej jakby kosmici z kosmosu nas mieli nawiedzić a nie znajomi z Warszawy.

Wszystko toczyło się jak w książce „Przygody Tomka szczęściarza” gdyby nie jedno ale. Ale ja miałem do piątku wieczorem być na szkoleniu z podłóg drewnianych za Poznaniem. Od czwartku rano do piątkowego popołudnia. Wybór był tylko jeden: spierdalam ze szkolenia, choćby nie wiem co.

Na szkoleniu dawałem z siebie wszystko. Leciałem poza obszary, za które bym się polecieć nie odważył. A wszystko to z powodu jutrzejszych odwiedzin. Byłem naładowany takimi emocjami, że o ja cię nie pierdolę. Działałem na naprawdę wysokich obrotach. Do tego stopnia, że postanowiłem sobie podróż powrotną zrobić jeszcze bardziej kolorową niżli zwykły powrót jakich tysiące za i przed nami.

Po pierwsze, zakupiłem sobie kuszetkę, bo miałem w planach rozerwać się przed podróżą lekko za pomocą sporej dawki alkoholu. Po drugie, z bankietu postanowiłem uciec trzy godziny wcześniej, bo w Poznaniu była kultowa knajpa Kultowa i postanowiłem o nią zahaczyć.

Plan realizowałem precyzyjnie. Bankiet był na poziomie. Wódka, wino, piwo, łyski. Dziewczyny i chłopaki. Dziewczyny wpadały chłopakom w oko i odwrotnie. Nawet ja wpadłem jakiejś pannie, ale będąc w związku narzeczeńskim i mając jechać do Krakowa bo „Ten Kazik” przyjedzie, nawet nie zareagowałem. Przez co zostałem uznany za pedała, bo jak tak można odmówić towarzystwa jej. Ja mogłem wszystko mała. Taki już ze mnie buc.

Na przed 22,00 zamówiłem sobie taksi i ładnie podlany przemieściłem się te kilkadziesiąt kilometrów do Poznania. Do Kultowej. A tam właściciele-przyjaciele jeńców nie brali i poprosiłem tylko, że jeśli nie dam rady z powodów nadużycia płynów różnych dotrzeć na dworzec, to ich patriotycznym kultowym obowiązkiem jest wrzucić mnie do składu, kierunek Kraków i poprosić o zmartwychwstanie na Dworcu Głównym. Jednak rutyna i przeogromne doświadczenie w spożywaniu, nabyte w młodości, pozwoliły mi samodzielnie wykonać te nieskomplikowane czynności, jakimi jest samodzielna podróż trzydziesto czterolatka przez pół Polski.

W domu wylądowałem na dużym skacowaniu o świcie. A w południe odbierałem już Anię i Kazika. Jak to Tomasze mają w strukturze od czasów tego niewiernego imiennika, wtedy uwierzyłem, że to wszystko jest prawdą a nie snem.

W drodze do hotelu ustaliliśmy plan. Do wieczora praca w podgrupach i wieczorem kolacja na Kazimierzu i co dalej to się zobaczy. Sobota Stare Miasto, niedziela Nowa Huta.

Zaczęliśmy od kolacji na Szerokiej. Kasia akurat zakończyła pracę i mogliśmy biesiadować w komplecie. Po kolacji spacerując to tu to tam, dotarliśmy pod Habanę, którą prowadziła znajoma Kazimierza. Utknęliśmy tam jak auta w korku, a że hotel był za rogiem, nie żałowaliśmy żołądkowej gorzkiej. Było cudownie.

Drugi dzień zwiedzania zaczęliśmy od naszego krakowskiego Rynku i po kawie na jego północnej ścianie, zanurzyliśmy się w mało uczęszczane uliczki, liznęliśmy Plant i ruszyliśmy nad Wisłę. Spacer się lekko komplikował. W końcu przechadzkę urządził sobie, znany ze wszystkich środków przekazu, artysta. Nawet zakupiona czapka niewiele zmieniła i co jakiś czas Kabura Stachura musiał pozować, odpowiadać czy coś podpisać. Mnie najbardziej zaskoczył chłopiec, który całował swoje dziewczę na plantowej ławeczce z otwartymi, ba z coraz bardziej otwierającymi się oczami, by po chwili porzucić obiekt miłości i całuśności i polecieć za artystą krzycząc:

– Kazik! To naprawdę ty?!

Tak to był naprawdę ON.

Obiad zjedliśmy na barce u brzegów Wawelu. W towarzystwie naszego przyjaciela Leszka, który to pierwszy napisał o Kulcie. Kulcie Kazika. Reszta dnia minęła nam leniwie na spacerach ku Kazimierzowi. Oczywiście dzielnicy. Wieczór spędzaliśmy w rodzinnych podgrupach, żeby nabrać siły przed obowiązkową wycieczką po Hucie i nieuchronnym powrotem naszych gości do stolicy.

Niedziela siadła znakomicie. Z dłuższym popasem w 1945 Club, czołgiem na Górali i kopcem Wandy. Resztę zrobiliśmy objazdowo, rzucając okiem na starą Nową Hutę z okien samochodu. Obiad na Kazimierzu, odjazd z Centralnego i wypełniło się. Albo stało się to co miało się stać, jeśli ktoś by umiał sobie takie coś wymyślić.

Bliżej terminu spotkania w Bonarce w sprawie „Taty mimo woli” wiedziałem już że:

– będzie Kazo, Jaro i Lucek.

– nocleg zrobimy, w wolnym w okresie wiosenno letnim, mieszkaniu moich rodziców, żeby było przestronniej.

– zaczynają się mistrzostwa świata 2014 i zobaczymy mecz na inaugurację tegoż wydarzenia.

Punktem spotkania ustaliłem sklep teleskopy kropka peel. Do czternastej miałem szychtę, a na nasze krakowskie: zmianę. Ekipa zajechała przed czasem, pooglądała co mamy w salonie, poczytała prasę, i o czternastej z minutami siedzieliśmy już na rynku w nieodżałowanej Miss Golonko, który to lokal był moim i Kazika miejscem popasów kulinarnych przy okazji wizyt koncertowych w naszym mieście.

Pojedzeni wylądowaliśmy w bazie noclegowej na osiedlu Kościuszkowskim. Pod samymi drzwiami napotkaliśmy problem nie lada. Miałem kłopot z ich otwarciem, a wokalista zespołów młodzieżowych i nie tylko potrzebował pilnie toalety. Ponieważ grzebanie w zamkach nic nie dawało, poleciałem do sąsiadki, Pani Lidki, na szóste. Z drugiego to kawałek, więc nie tyle pobiegłem, co po prostu skorzystałem z windy. Miałem nadzieję, że ona ma klucze kompletne, bo mnie jednego brakowało i stąd mogłem mieć problem ze sforsowaniem drzwi. Niestety nie było jej, a mnie zamajaczyła twarz kolegi, który musiał natychmiast być w łazience. Biegłem po schodach na dół obmyślając plan awaryjny, kiedy zatrzymałem się przed otwartymi na oścież drzwiami do mieszkania moich rodziców.

Kurwa mać. Wywarzania nie brałem pod uwagę, ale skoro tak trzeba było, to trzeba było i już. W końcu jest z nami prokurator! – myślałem sobie i wlazłem do środka. A tam w najlepszej komitywie lekarz, prokurator w stanie spoczynku i mój brat dyskutowali o wszystkim i niczym, a Mistrz korzystał w najlepsze w zaciszu toalety, w bloku z wielkiej płyty z lat siedemdziesiątych. Po liftingu.

Na spotkaniu zająłem się czynnie usprawnianiem kolejki do podpisów i zdjęć, fotografowałem i dbałem o sprawną przepustowość chętnych do zbliżenia z bohaterami spotkania. Potem dla relaksu udaliśmy się na Plac Szczepański, odwiedziliśmy Bombę i Sławka który był albo i go nie było i poszliśmy na miejsce noclegu. Ponieważ nie chciałem zostawiać kolegów samych, postanowiłem zostać z nimi. Obejrzeliśmy mecz otwarcia w całkowitej abstynencji, bo koledzy towarzyszyli wokaliście Kultu w mocnym postanowieniu niepicia. Co prawda niewiele brakło, a wszystko mogło lec w gruzach na widok zawartości barku moich kochanych rodziców. W końcu goście moi nie pili jednak, a ja ponieważ nic nikomu nie obiecywałem, strzeliłem kilka piw. Kasia zrobiła kolację, wpadła mama kolegi Tomka i było miło.

Po wszystkim poszliśmy spać w konfiguracji: wokalista i lekarz razem w mały, zwanym też, odkąd się z bratem wyprowadziliśmy, sypialnią, a gospodarz ( czyli ja) i prokurator w stanie spoczynku i pisarz w jednym, w pokoju dużym. A łóżka były małżeńskie. Co bliskim kolego nie wadzi. Bo jak? Dzień zaczęliśmy skoro świt. Nie mogliśmy się nagadać. Tym bardziej, że Lucek musiał koło ósmej lecieć na Śląsk.
Koło południa odwiozłem kolegów na dworzec i pierwsze czynne uczestnictwo w spotkaniu literackim miałem za sobą.

A kiedy te dziesięć miesięcy od wydania „Białych Ksiąg” minęły, zaczęło się co nieco klarować. Przypomniałem się wydawcom i artyście i połapaliśmy termin. Na dzień po koncercie zespołu Kult w Krakowie. Na dodatek czas ten pasował też autorowi tego co zostało spisane, Wiesławowi Weissowi. Teraz wszystko leżało po mojej organizacyjnej stronie.

Postanowiłem upiec trochę dobra na jednym ogniu i po głębokich przemyśleniach, postanowiłem w ciągu jednego popołudnia zrobić dwa spotkania. U dobrych znajomych. W Nowej hucie w Klubie B1, co miało być takim ukłonem w stronę Nowej Huty i promocją nowej miejscówki na naszym lokalnym firmamencie, oraz w zaprzyjaźnionym od dłuższego czasu z moją osobą Pięknym Psie. Lokale wielkościowo były idealne na takie spotkania.

Przekazałem pomysł Mistrzowi. Z godzinową rozpiską, tu tyle a tu tyle, żeby nie za długo i nie za męcząco było. Wysłałem też w wiadomości propozycję prowadzącego. Leszka, Łukasza, Mateusza i jako głęboką rezerwę siebie. Mistrz postawił na rezerwę i napisał: Dasz radę.

Ba! Jak to dasz radę? Ja? Jak? Wystraszyłem się nie lada. Kilka pierwszych nocy po wybraniu mnie na prowadzącego miałem z pobudkami. Śniły mi się pytania. Wstawałem i je zapisywałem. Na dodatek musiałem odświeżyć sobie białą księgę o Kaziku, poszukać smaczków. Im było bliżej, tym stres stawał się coraz większy.

„ I zwróć uwagę by było tyle samo pytań do mnie i do Weissa” – przyszedł kolejny esemes. Poprzeczka szybowała wyżej i wyżej. Ale miałem duże ambicje. Nie strach nie błąd, nie krzyk. Pracowałem bez usterek. Do tego byliśmy w trasie, spędzaliśmy wspólnie dużo czasu, pytania rodziły się same przy każdej okazji. Koncertu, wspólnych wizyt u znajomych, wszędzie. Ale o co pytać Wiesława, żeby utrzymać remis w spotkaniu literackim? Tu walka była bardziej skomplikowana. Pytań szukałem
w książkach, sieci i w codzienności.

Kiedy wszystko było już połapane na cacy, dotarła dostawa z drukarni pod postacią kilkudziesięciu kilogramów pachnących książek, wielki Poeta z Delty Dietla zaprosił po spotkaniu na wódkę, a tylko ja z tymi pytaniami jeszcze lekko kulałem, 1 listopada zadzwonił telefon. Niestety. Teściowa Kazimierza a mama Ani, która od dłuższego czasu walczyła o każdy dzień życia, odeszła.
To skomplikowało sytuację spotkań literackich i na szybko postanowiliśmy je przenieść na inny czas. Na jaki, mieliśmy zadecydować lada dzień. I lada dzień zadecydowaliśmy, że zrobimy to za równy tydzień, też w poniedziałek, przed wtorkowym koncertem Kazik i Zdunek Ansambl. Ulżyło mnie i znajomym z klubów, które udostępniły mi lokale na spotkanie. I tym wszystkim, którzy na te spotkania czekali.

Żeby jednak nie było za lekko, na cztery dni przed drugim terminem spotkań, odwołaliśmy wspólnie z Galicją i menedżmentem Kazika koncert Ansamblu. Kraków nie stanął na wysokości zadania i przedsprzedaż wypadła fatalnie. Nie było wyjścia. Niestety. Tak to jest jak robisz za swoje. Bałem się, że w takiej sytuacji, przyjazd do Krakowa na same spotkania nie zmobilizuje Mistrza.

Myliłem się. Po drugim koncercie Wieszcz zwołał naradę.

– Słuchajcie uważnie. – usłyszałem z Piotrkiem menadżerem – Pojadę pociągiem. Nie autem. Bez Ani. Piotrek. Kup mi, bo mam remont i nie mam teraz internetu bilet. Żebym był w Krakowie w poniedziałek na 15.00 i powrót żeby był rano. Tak o 9.00 mniej więcej. A ty – teraz patrzył na mnie- dzwoń do Weissa i zapytaj czy jedzie ze mną. Bo on lubi sobie pospać i nie wiem czy mu będzie tak rano pasowało. Jasne?

– Jasne. – potwierdziliśmy jednocześnie. Ja i Piotrek.

– Na pewno? Ty kup bilety a ty dzwoń. Tak?

– No tak. Ja kupuję a ty dzwoń. Ty dzwoń a ja kupuję. – Piotrek zaczął sobie robić jaja.

– Ale zrozumiałeś? Ja dzwonię a ty kupuj! – lubię jego żarty i nie trzeba było mnie namawiać żeby w nich uczestniczyć.

– To dzwoń, ja kupuję ale dzwoń. Ty. – i tak to szło.

Zadzwoniłem i dodzwoniłem się koło południa dnia następnego do Wiesława. Piotrek bilety na wspólną podróż zakupił i do realizacji spotkania pozostała tylko udana podróż do Krakowa. Tak też się stało.

Pierwsze spotkanie mieliśmy o godzinie 17.00 na osiedlu Centrum B w Klubie Nowa Huta B1. Zabrałem załogę wcześniej. W końcu mieliśmy dwa spotkania i należało coś przekąsić przed. Wybrałem najstarszy lokal nowohucki, w którym czuć początki naszej dzielnicy, Stylową. I tatara do spróbowania bo to i kultowa potrawa dla tego lokalu i obaj z Kazikiem jesteśmy miłośnikami tego rodzaju jedzenia. Wiesiek poszedł w pierogi. I też mu smakowało. Znając swojego Idola całkiem nieźle, wiedziałem po pięciu minutach, że strzeliłem w dziesiątkę. Spodobało się. I to bardzo.

– Następnym razem jak będę w Krakowie to tu wrócimy.
Dobrze?

Dobrze, dobrze. Bo tatar lubi moc a tej wtedy zażyć nie mogliśmy.

Samo spotkanie u Państwa Lendów wypadło wspaniale. Lekko, wesoło, rodzinnie. Kto nie był, ten niech poszuka w sieci. Warto!
Po wszystkim ruszyliśmy na Kazimierz. Przed czasem zameldowaliśmy się w Psie Pięknym u Maćka Prusa i nieocenionego Daniela. Tam lejce zaczęły mi ulegać popuszczeniu i strzeliłem piwo. Może i dwa. Ale im bliżej spotkania tym włosy na głowie i brodzie zaczęły mi siwieć z tremy. W końcu pytania do Wieśka skurczyły mi się strasznie, do poziomu 1 na 2. A do tego na trybunach zasiedli profesjonaliści. Leszek i Mateusz.

Pot oblewał mnie strumieniami. Walczyłem ile fabryka dała. Widziałem zmęczenie na twarzy moich gości i już wiedziałem, że dwa spotkania to jednak za dużo. Ale stawaliśmy, mam nadzieję dzielnie i lipy nie było. Zwłaszcza po mojej stronie. Po wszystkim, czyli po gadaniu, podpisywaniu, fotografowaniu i innych, można było dać na luz. Luz był jak trzeba.

– Jasiu. A z kim to byłeś na biegunach? Z Kukuczką? – Kazik wypalił w stronę Jasia Meli, który też nas odwiedził.

– Taa. Z Kukuczką. Chciałbym. Z Kamińskim. Bo Kukuczka już niestety nie żył.

Było przemiło. Luz i małe alko robiły swoje. Miejsce obiadokolacji zaproponowała Notoryczna Kasia Narzeczona.
– Karakter. Na Brzozowej. Marsz.

Trafiła w sam środek naszych żołądków. I znowu kulinarnie byliśmy na szczycie. A to takie nasze małe hobby. Dobre jedzenie. Dobre towarzystwo. Dobry czas.

I to by było na tyle. Nie strach, nie błąd, nie krzyk. Pracujesz bez usterek!
Czego Wam i sobie w granicach zdrowego rozsądku życzę.