10. Warszawa III 9.11.2019
Sobota była najbardziej napięta programowo. Na szczęście tak wszystko czasowo połapałem, żeby mieć siły na łapanko koncertowe.
Najpierw odwiedziłem nowy salon teleskopów.pl. Od centrum jest kawałek, bo to aż na Gocławiu, ale przy pętli tramwajowej, więc jest dobry dojazd. Zwizytowałem sklep z przyległościami, coś sprzedałem, coś wypisałem i ruszyłem do centrum. A że przelot tramwajowy miałem szybki, to jeszcze zrobiłem zakupy, poleżałem i uderzyłem na proszony obiad do Gumy i Pani Małżonki.
Tam też dostałem się migusiem, bo tramwaj linii dziesięć, łączy nasz hotel z królestwem Państwa Gum. A tam czekała na mnie kacza pierś zrobiona jak Pan Guma przykazał. W opolskiej restauracji powinni się zastanowić, czy nie zatrudnić Pana Grzegorza jako specjalistę od spraw kaczych. Wyszło by to wszystkim na zdrowie. Posiłek uzupełniliśmy dwoma butelkami wina czerwonego z Chile, w myśl odwiecznej zasady kaczka lubi pływać, pogadaliśmy chwilkę i rozeszliśmy się na zasłużony odpoczynek. Państwo Gumowie mieli blisko, a i ja daleko nie miałem. Drogę do swojego łóżka urozmaicałem sobie oglądaniem zawodów sportowych piłkarskich. W wydaniu polskim. Krakowskie Pasy mierzyły się w Płocku z miejscową Wisłą. Widowisko było w sam raz do spania. Mało co nie usnąłem w swoim siedzisku i nie przejechałem swojego przystanku.
W pokoju dałem zawodnikom jeszcze jedną szansę, a nawet mega szansę, bo dla poprawy odbioru zawodów strzeliłem sobie drinka. Poziom się nie podniósł, więc po kilku minutach drugiej połowy błogo chrapałem chrapem wzmocnionym kaczą piersią i alko.
Zegar telefonu obudził mnie moim ukochanym „Ring on Fire” i rozpoczęliśmy z Arkiem pakowanie ubrań roboczych, po czym ruszyliśmy troszkę wcześniej do Stodoły, gdzie spodziewałem się sporej grupy znajomych. I się nie zawiodłem, bo poza Mazurkiem dopisali wszyscy. Zacierostwo wiecznie młode, Ania Staszewska z wnuczkami, też jakby czas się jej nie imał wyglądała. Do tego towarzystwa doszlusował jedyny prokurator mojego życia, z którym nawet dzieliłem łóżko na Kościuszkowskim, Jaro Duś z narzeczoną i synem, oraz najkolorowsza para jaka kiedykolwiek nosiła koszulki Kult Ochrony, czyli Bzyk z żoną Agą.
Pierwszą zjebkę tego dnia dostałem już koło południa od Bzyka. Że nie dzwonię, a jestem w stolnicy, no to co ja sobie myślę. Wyjaśniliśmy wszystko na miejscu, bo wiedziałem, że Bzyk będzie, więc nie chciałem tracić piniendzy na telefony. Druga nadeszła niespodziewanie, bo Guma zaczął rozpamiętywać wczorajszą pracę i dostało mi się za opuszczenie stanowiska pracy w celu ratowania, w ilościach nie adekwatnych do ilości ofiar, Natalii. Grzesio czuł, że został w fosie sam na cały jeden kawałek, podczas trwającego koncertu, na co ja odparowałem, że nie było mnie kilkunastu, góra, sekund. Nawet lekko się wściekłem i podniosłem głos, co spowodowało niemałe poruszenie w garderobie. Po kilku minutach, jeszcze raz, ale już sam na sam, przegadaliśmy sprawę i wyjaśniliśmy sobie co i jak.
Ale ze mnie już wszystko zeszło. Cała energia i chęć do życia. Wyjąłem więc darmowy bilet do darmowych Łazienek, poszedłem do kibla, i tam, wpatrując się w niego, liczyłem na cud. A ten ni zbuja nie nastąpił. Przyczyn tego było wiele. Raz, Pan Bóg, nie miał tego dnia dla mnie czasu, dwa, wcześniejsze zjebki mnie uwierały, trzy po koncercie miałem pojechać do Bzyków na rekonesans nowego mieszkania, a sił nie miałem w sobie za wiele, żeby po nocach się szlajać, i po czwarte. Tak! To po czwarte przelało czarę goryczy, która brzdęk brzdękła i popadłem w taką depresję, że myślałem, iż już po mnie.
Otóż, drodzy Państwo, przed moją wysportowaną sylwetką, ryjkiem w ryjek, stanęła ONA. ONA stała przy samych barierkach. Jak koncert wystartował była smutna. Po chwili też troszkę zła. No bo ludzie na nią wpadali, dotykali jej niechcący, a nawet ktoś nad nią przeleciał. A lotników tego dnia za wielu nie było. Miała więc szczęście jak nikt nigdy w Warszawie. Około czwartego kawałka postanowiłem się przełamać. Przestałem podpierać scenę, nogi ustawiłem w pozycji: Do Tańca!, i już miałem ruszyć, bo „Pasażera” mi zespół przygrywał, a ten kawałek mnie zawsze bierze, kiedy spojrzałem na NIĄ. Ja pinkolę, ta stała jak kołek, dalej smutna. To mnie dobiło i do końca koncertu byłem jak ONA. Smutny całym sobą.
Pierwszy moją nieswojość zobaczył Cytryn, potem Dario, któremu powiedziałem o smutnej babie, a ten chciał zrobić mi dobrze i zaczął rozweselać babę. Tylko, że nie tę co trzeba. I to było najśmieszniejsze tego dnia. A jak w końcu zakumał smutaskę, to stwierdził, że ona taka jest bo ma podkowę z ust w odwrócone u. Pewnie ma do dziś i będzie mieć tak do końca świata i tydzień dłużej.
Po koncercie chciałem szybko ruszyć do Bzykowa, ale rozliczenia przejazdów u szefa Pewusa mnie troszkę przytrzymały. Dzięki temu publika rozlazła się i czas oczekiwania na taksówkę uległ skróceniu. Czekając na swojego uberukraińca, obserwowaliśmy ostatnich fanów opuszczających klub. Ci najostatni byli już mocno umęczeni i nie mogli chodzić, tak się utańczyli i upodlili. Jeden z takich miał do tego problemy ze wzrokiem i uczepił się mojego ramienia, żeby jechać razem ze mną na dyskotekę. Kiedy mu klarowałem, że mnie z kimś pomylił, w co on nie uwierzył, zaproponowałem mu wpierdol. To go ocuciło i odstąpił ode mnie dość żwawo, jak na wcześniejsze kłopoty z poruszaniem, które wykazywał.
Gospodarstwo Państwa Bzyków jest piękne. Mam tam nawet swój kącik do spania. W garderobie na stojąco. Gospodyni wydała z kuchni flaki, na co byłem bardzo kontent, bo flaki i piwo od razu podniosły moje morale i nabrałem szybko sił do rozmów i wspomnień. Syn gospodarzy Tomasz też zaszczycił nas swoją obecnością i wspominkom nie było końca. Ale wszystko co piękne kiedyś się kończy i o koło godziny drugiej w nocy, zostałem przetransportowany limuzyną Tico do siebie. Pod hotelem złapaliśmy na gorącym uczynku Glaza, Krzysia i ich kolegę. Chłopcy palili na polu papierosy! I Glazo był w klapkach bez skarpetek, takich papuciach basenowych, których jest miłośnikiem. Żeby nie było, że ja taki święty, zajarałem z nimi, pożegnaliśmy Bzyków i poszliśmy spać.
Bo po spaniu jest wstawanie i powrót do domu. Do rodziny. A jak jeszcze wspomnę, że jedenasty jest dniem wolnym od pracy zawodowej, to sami sobie wyobraźcie, jaki byłem szczęśliwy. Chciałem wszystko odespać, odreagować i nabrać sił na kolejne wyjazdy.
Bo jeszcze pięć razy się widzimy! Ostatnie pięć. Więc niech będzie najlepiej! Ole!